Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich 2024. W tym roku święto odbywa się pod hasłem "Czytaj po swojemu”
Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich, obchodzony 23 kwietnia, ustanowiony został przez UNESCO. W tym dniu w bibliotekach i księgarniach odbywają się spotkania z autorami, seanse głośnego czytania.
Święto książki i prawa autorskich - dlaczego w dniu 23 kwietnia?
Święto książki i prawa autorskich organizowane jest przez UNESCO od 1995 roku, jednak jego geneza sięga 1926 roku. Pomysł zrodził się w Katalonii, a inicjatorem tego wydarzenia był wydawca Vicente Clavel Andres. Kilka lat później w 1930 roku święto zaczęto oficjalnie obchodzić w Hiszpanii, a od 1964 roku także w pozostałych krajach hiszpańskojęzycznych.
Dzień 23 kwietnia jest symboliczny dla literatury światowej, gdyż w ten właśnie dzień zmarli wybitni poeci Miguel de Cervantes, William Szekspir oraz Inca Garcilaso de la Vega. Zgodnie z długą tradycją w Katalonii, kobiety obdarowywano w ten dzień czerwonymi różami, mającymi symbolizować krew pokonanego przez św. Jerzego smoka. Z czasem kobiety zaczęły odwzajemniać się mężczyznom podarunkami w postaci książek.
Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich poświęcony jest promocji literatury i czytelnictwa, a także ochronie praw autorskich
Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich, tradycyjnie poświęcony jest promocji literatury i czytelnictwa, a także problematyki związanej z ochroną praw autorskich. Co roku staje się okazją do dyskusji na temat roli książki jako źródła wartości i wiedzy, a także skarbnicy dziedzictwa niematerialnego i różnorodności kulturowej oraz narzędzia dialogu.
Dyrektor generalna UNESCO, Audrey Azoulay, napisał list z okazji święta, w którym czytamy: "Książki zapraszają do podróżowania i poznawania innych, każda strona otwiera przed nami nowy świat. W 2004 roku w Międzynarodowy Dzień Książki i Praw Autorskich chcemy świętować moc i piękno, które są w książkach. We wszystkich swoich formach pozwalają nam one uczyć się i zdobywać informacje, zabawiają nas i pomagają zrozumieć świat, są oknem otwartym na inność, na to co nieznane. Aby objawić cały swój potencjał świat książek powinien odzwierciedlać różnorodność językową na świecie. Jednak jesteśmy bardzo daleko od tego - większość książek publikowana jest tylko w kilku najpopularniejszych językach, a technologie cyfrowe jeszcze zwiększają językową homogenizację świata. Dlatego właśnie UNESCO wspiera publikację książek w językach rodzimych".
Światową Stolicą Książki w 2024 roku został francuski Strasburg
Światową Stolicą Książki w 2024 roku został mianowany francuski Strasburg. W tym mieście właśnie 23 kwietnia rozpoczyna się, trwające przez cały rok, święto książki. Złożą się na nie wydarzenia literackie, projekty artystyczne łączące teatr, muzykę i literaturę.
W latach ubiegłych tytuł Światowej stolicy Książki nosiły kolejno: Madryt (2001), Aleksandria (2002), New Delhi (2003), Antwerpia (2004), Montreal (2005), Turyn (2006), Bogota (2007), Amsterdam (2008), Bejrut (2009), Ljubljana (2010), Buenos Aires (2011), Erewań (2012), Bangkok (2013), Port Harcourt (2014), Incheon (2015), Wrocław (2016), Konakry (2017) i Ateny (2018), Szardża (2019), Kuala Lumpur (2020), Tbilisi (2021), Guadalajare (Meksyk) (2022) i Accra (Ghana).
M.B-T.
..........................................................................................................................................................................................
Katyń. Oblicza zbrodni
M.-B-T.
.....................................................................................................................................................................................
DZIEŃ OTWARTY W BIBLIOTECE
21 marca br. w bibliotece szkolnej została zorganizowana wystawa prac młodzieży szkolnej pt. ”Lektury oczami uczniów”. Inspiracją były utwory Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Fiodora Dostojewskiego i Witolda Gombrowicza. Młodzież szkół podstawowych odwiedzająca naszą szkołę miała okazję do podziwiania talentów plastycznych naszych uczniów.
Wystawę opracowały panie Renata Dąbrowska i Małgorzata Borys-Tur .
R.D
M.B-T
...................................................................................................................................................................................
Józef Piłsudski Patron naszej szkoły
https://youtu.be/A10RGJ1tvOY?
feature=shared M.B-T.
..................................................................................................................................................................................
21 marca – Światowy Dzień Poezji
Życzymy wszystkim, aby to święto okazało się pretekstem do lektury wierszy – zarówno tych ulubionych, jak i tych jeszcze nieznanych, choć równie świetnych.
Światowy Dzień Poezji został ustanowiony przez UNESCO w 1999 roku i obchodzony jest 21 marca. Celem tego święta jest promocja czytania, pisania, publikowania i nauczania poezji na całym świecie. Jak w swoim wierszu „Niektórzy lubią poezję” zauważyła Wisława Szymborska, regularnych czytelników poezji nie ma przecież wielu: „Nie licząc szkół, gdzie się musi, / i samych poetów, / będzie tych osób chyba dwie na tysiąc”.
Dzień ten może być świetną okazją, żeby zadać kłam słowom noblistki i sprawić, że czytelników poezji będzie o wiele więcej. To tym łatwiejsze, że w trzeciej dekadzie XXI wieku rodzajów poezji mamy całe mnóstwo: poezję łatwą w lekturze i hermetyczną, zabawną i śmiertelnie poważną, drukowaną i śpiewaną, publikowaną w intrenecie i dostępną w bibliotekach, slam* i szacowną klasykę.
Każdego, kto będzie dziś poszukiwał poezji, serdecznie zapraszamy do sięgnięcia po jedno z wydawanych przez Instytut Książki czasopism, które publikują współczesnych poetów: „Twórczość”, „Topos”, „Literaturę na Świecie” albo po „Nowe Książki”, które drukują recenzje książek poetyckich. Może w tych pismach – albo dzięki nim – odnajdziecie swoich nowych ulubionych twórców?
Odpowiedzi na pytania, czym jest poezja, bywają różne. Czesław Miłosz pisał, że „poezję można określić jako wyraz indywidualnego temperamentu przełamującego się poprzez konwencję społeczną”. Bruno Schulz pisał z kolei: „Poezja – to są krótkie spięcia sensu między słowami, raptowna regeneracja pierwotnych mitów”. Wisława Szymborska we wspomnianym już wierszu twierdziła, że nie zna odpowiedzi na pytanie, czym jest poezja. My w tym roku zaproponujemy zapoznać się ze sposobem, w jaki poezję definiował Julian Tuwim w wierszu z debiutanckiego tomu „Czyhanie na Boga”:
Powstał w mej duszy wprost szaleńczy plan,
Plan, który można przyrównać herezji:
Niechaj się dzisiaj dowie wszelki stan,
Co ja właściwie sądzę... o poezji.Jakie w tej sprawie „przekonania“ mam,
Jak brzmią zasady tej mojej „teorji“,
Niech słucha mędrzec i niech słucha cham
Teoretycznej mej fantasmagorji!Będą te słowa jak taneczny krok!
Będą — jak złota do Stolicy droga!
— poezja — jest to, proszę panów, skok,
skok barbarzyńcy, który poczuł boga!Jest to pierwotny, czippewajski krzyk
I chutna miłość do rodzącej ziemi,
Zadowolony barbarzyńcy ryk,
Gdy ujrzał Ogień oczy zdumionemi.Wtedy — podskoczył! To — poezji Bóg!
Skoczył — i krzyknął słowo obłąkańcze!
Poświęcił Bogu chaty swojej próg,
Poświęcił tańcem. Więc i ja też tańczę.Przedruk za Instytutem Książki
*Slam poetycki – publiczna rywalizacja poetów-performerów, najczęściej amatorów. Choć samo określenie zjawiska jest nowe, to pojedynki poetyckie między wieszczami zdarzały się już znacznie wcześniej. Jednym z najbardziej znanych przykładów jest tzw. uczta grudniowa, która miała miejsce 25 grudnia 1840 r. w Paryżu, i była improwizowanym pojedynkiem poetyckim między Adamem Mickiewiczem i Juliuszem Słowackim.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Quiz na Światowy Dzień Poezji 21 marca
https://www.quizme.pl/q/bibzsp/quiz-na-dzien-poezji
Wiersze przydatne na maturze
https://youtube.com/playlist?list=PLifLLJypfbU9YiInGlnsPplSZ6FF3cuGh&feature=shared
„Nic dwa razy” Wisława Szymborska : śpiewa Sanah
M.B-T.
........................................................................................................................................................................................
Międzynarodowy Dzień Kobiet:
spojrzenie w przeszłośćMiędzynarodowy Dzień Kobiet jest obchodzony w wielu państwach całego świata. Tego dnia uznawane są zasługi wszystkich kobiet bez względu na podziały narodowościowe, etniczne, językowe, kulturowe, gospodarcze czy polityczne. Jest to okazja, by spojrzeć wstecz na zmagania i dokonania z przeszłości, a co ważniejsze, by spojrzeć w przyszłość i zwrócić uwagę na niewykorzystany potencjał oraz możliwości, jakie otwierają się przed następnymi pokoleniami kobiet.
Rok 1975 został ogłoszony Międzynarodowym Rokiem Kobiet. W tym roku po raz pierwszy obchodzono na świecie Międzynarodowy Dzień Kobiet (8 marca). Dwa lata później, Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję, na mocy której Dzień Praw Kobiet i Pokoju na Świecie mógł być obchodzony w dowolnie wybranym przez Państwa Członkowskie dniu, zgodnie z tradycją danego kraju. Przyjmując rezolucję Zgromadzenie Ogólne uznało znaczącą rolę kobiet w rozwoju społecznym oraz procesach pokojowych. Wezwało również do zakończenia dyskryminacji oraz udzielenia większego wsparcia kobietom, aby mogły w pełni i na równych prawach uczestniczyć w życiu społeczno-politycznym.
1909 r. Początki Międzynarodowego Dnia Kobiet wywodzą się z ruchów robotniczych na przełomie dwudziestego wieku w Ameryce Północnej i Europie. Pierwsze obchody Narodowego Dnia Kobiet odbyły się 28 lutego 1909 r. w Stanach Zjednoczonych. Zostały one wyznaczone przez Socjalistyczną Partię Ameryki dla upamiętnienia strajku pracowników przemysłu odzieżowego w 1908 r. w Nowym Jorku. Wtedy kobiety protestowały przeciwko złym warunkom pracy.
1910 r. Podczas konferencji w Kopenhadze Międzynarodówka Socjalistyczna ustanowiła Dzień Kobiet, który nabrał charakteru międzynarodowego. Dzień ten służył krzewieniu idei praw kobiet oraz budowaniu społecznego wsparcia dla powszechnych praw wyborczych dla kobiet. W konferencji udział wzięło ponad 100 uczestniczek z 17 krajów, w tym trzy kobiety po raz pierwszy wybrane do Parlamentu Fińskiego. Ustanowienie Dnia Kobiet zostało przyjęte w drodze anonimowego głosowania, bez ustalania dokładnej daty jego obchodów.
1911 r. Po raz pierwszy Międzynarodowy Dzień Kobiet obchodzono w Austrii, Danii, Niemczech i Szwajcarii (19 marca). Zorganizowane tego dnia wiece zgromadziły ponad milion kobiet i mężczyzn. Domagano się prawa kobiet do głosowania i obejmowania stanowisk publicznych, praw kobiet do pracy i szkoleń zawodowych oraz zaprzestania dyskryminacji w miejscu pracy.
1913 - 1914 r. W Międzynarodowym Dniu Kobiet protestowano przeciwko Pierwszej Wojnie Światowej. W Rosji kobiety po raz pierwszy obchodziły Międzynarodowy Dzień Kobiet włączając się w ten sposób do ruchu na rzecz pokoju. Wiece odbyły się w ostatnią niedzielę lutego, co według kalendarza gregoriańskiego miało miejsce 8 marca. Właśnie 8 marca Międzynarodowy Dzień Kobiet był obchodzony w innych krajach. Na licznych zgromadzeniach i wiecach protestowano przeciwko wojnie i wyrażano solidarność z ruchem na rzecz praw kobiet.
1917 r. W obliczu trwającej wojny rosyjskie kobiety zorganizowały strajki i protesty pod hasłem "chleb i pokój". Do wydarzeń doszło w ostatnią niedzielę lutego. Cztery dni później abdykował car, a rząd tymczasowy przyznał kobietom prawa wyborcze.
Organizacja Narodów Zjednoczonych a równość płci
W ciągu stulecia Międzynarodowy Dzień Kobiet nabrał nowego światowego wymiaru w krajach rozwiniętych i rozwijających się. Rozszerzający się ruch kobiet upowszechniły cztery światowe konferencje w sprawach kobiet zorganizowane przez ONZ. Wydarzenia te uczyniły obchody Międzynarodowego Dnia Kobiet zdarzeniem mobilizującym starania na rzecz praw kobiet i ich udziału w życiu polityczno- gospodarczym. Międzynarodowy Dzień Kobiet jest okazją do refleksji nad postępem dokonanym w dziedzinie praw kobiet. Tego Dnia nie tylko upamiętnia się odwagę i determinację kobiet, które zasłużyły się w historii swoich państw i społeczeństw, ale również apeluje o konieczność podjęcia nowych wyzwań.
Podpisana w 1945 roku Karta Narodów Zjednoczonych była pierwszym międzynarodowym dokumentem potwierdzającym zasadę równości kobiet i mężczyzn. W ciągu sześćdziesięciu lat ONZ brała udział w opracowywaniu międzynarodowych strategii, standardów, programów i celów promujących podwyższanie statusu kobiet. Osiągnięcia w dziedzinie praw kobiet stanowią już historyczne dziedzictwo świata.
Organizacja Narodów Zjednoczonych i jej wyspecjalizowane agendy propagują równoprawne uczestnictwo kobiet w realizacji celów zrównoważonego rozwoju, pokoju, bezpieczeństwa i pełnego poszanowania praw człowieka. Problematyka uwłasnowolnienia kobiet znajduje się w centrum działań ONZ w dziedzinach społeczno - gospodarczo - politycznych na całym świecie.
Dokument opracowany przez Ośrodek Informacji ONZ w Warszawie marzec 2005 r.
M-B-T
........................................................................................................................................................................................
42 rocznica wprowadzenia stanu wojennego w Polsce
https://www.pap.pl/
aktualnosci/42-lata-temu- wprowadzono-w-polsce-stan- wojenny M.B-T.
........................................................................................................................................................................................
Do nauczania i uczenia się konieczne są
trzy środki pomocnicze: po pierwsze książki,
po drugie książki, po trzecie książki.
Stanisław Konarski
Wzorem lat ubiegłych dnia 17 października br. nasi uczniowie z nauczycielami wzięli udział w IV Międzynarodowej edycji i VIII Ogólnopolskiej akcji „Przerwa na czytanie”.
W dniu akcji nauczyciele czytali wraz z uczniami w trakcie przerw międzylekcyjnych wybrane pozycje książkowe .
W klasach 4 TRW i 2TW prezentowano zbiory opowiadań Andrzeja Pilipiuka z serii o Jakubie Wędrowyczu – lokalnym bohaterze rodem z Wojsławic k/ Chełma. Do sięgnięcia po twórczość Pilipiuka zachęcała pani Ewa Bekier-Jaworska. Pozycje książkowe autora są dostępne w bibliotece szkolnej.
W akcji wzięła też udział klasa 4 Lp , która razem z panią Justyną Kropornicką-Kurdybanowską czytała m.in. „Tango” Sławomira Mrożka oraz inne pozycje książkowe oraz czasopisma młodzieżowe.
Zachęcamy wszystkich do wzięcia udziału za rok w kolejnej edycji akcji „Przerwa na czytanie” oraz do jak najczęstszego odwiedzania naszej szkolnej biblioteki, w której każdy znajdzie interesującą literaturę.
"Weź mnie, z górnej półki, zza szkła biblioteki,
Wyjmij z opraw skórzanych i wyprowadź z ksiąg,
Chcę wrócić jak emigrant z podróży dalekiej,
Z papieru, z martwych liter, żywy do twych rąk".
Kazimierz Wierzyński
Opracowanie: M.B-T
E. Bekier-Jaworska
........................................................................................................................................................................................
ŁAMAŃCE JĘZYKOWE
W poniedziałek 25.09.2023 r. młodzież, zarówno z internatu jak i ze szkoły, miała okazję wypróbować sprawność swoich aparatów artykulacyjnych podczas organizowanego przez p. Natalię Kraczek i p. Zuzannę Majdan konkursu "Połam sobie język".
Nasi wychowankowie wyindywidualizowali się spośród rozentuzjazmowanego tłumu pozostałych uczestników spotkania, dowiedzieli się gdzie chrząszcz brzmi w trzcinie oraz jak jest lojalna Jola.
Wydarzenie to dostarczyło uczniom biorącym w nim udział sporą dawkę uśmiechu i pozwoliło sprawdzić swoją dykcję oraz gibkość języka.
N.K.
Z.M.
............................................................................................................................................................................................
27 września Dzień Polskiego Państwa Podziemnego
M.B-T.
........................................................................................................................................................................................
Narodowe czytanie 2023 w szkolnej bibliotece
Dnia 07 września br. biblioteka szkolna wspólnie z nauczycielem polonistą p. Renatą Dąbrowską zorganizowała głośne czytanie powieści „Nad Niemnem” Elizy Orzeszkowej włączając się tym samym w ogólnopolską akcję Narodowego czytania pod patronatem Pary Prezydenckiej .
Uczniowie klasy 2 TAR mieli możliwość wysłuchania fragmentów pozytywistycznej powieści w interpretacji nauczyciela polonisty oraz swoich koleżanek i kolegów.
M.B-T.
........................................................................................................................................................................................
1 czerwca w SOSzW w Zamościu z udziałem naszych uczennic.
W dniu 1 czerwca br. z okazji Dnia Dziecka uczennice naszej szkoły Wiktoria Dymidowska i Julia Starzak z klasy 2 LP wzięły udział w ogólnopolskiej akcji „Cała Polska Czyta Dzieciom” w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym na Karolówce.
Dziewczęta pięknie zaprezentowały wiersz Wisławy Szymborskiej „Milczenie roślin”, który tematycznie odnosił się do hasła akcji „Książka jest jak ogród”. Słuchacze nagrodzili występ Julii i Wiktorii gorącymi brawami. Na koniec uczennice otrzymały podziękowania na piśmie od organizatorki części poetyckiej pani Barbary Grabowskiej- bibliotekarki oraz pani dyrektor Barbary Grądkowskiej.
W imieniu własnym i Pani profesor Joanny Pawluk składam uczennicom Wiktorii i Julii podziękowania za poświęcony czas wolny, włączenie się do akcji i godne reprezentowanie naszej szkoły.
Małgorzata Borys-Tur
bibliotekarz
........................................................................................................................................................................................
75 rocznica śmierci Witolda Pileckiego Bohatera Niezłomnego
1901-1921
Witold Pilecki urodził się 13 maja 1901 r. Rodzina Pileckich pochodzi z okolic Nowogródczyzny. W wyniku represji za udział w Powstaniu Styczniowym, część majątku uległa konfiskacie, a młodzi Pileccy zmuszeni do szukania pracy na stanowiskach rządowych rosyjskiego imperium. Ojciec Witolda, Julian Pilecki po ukończeniu studiów w Instytucie Leśnym w Petersburgu, przyjął posadę leśnika na północy Rosji w Karelii. Po wstąpieniu w związek małżeński z Ludwiką Osiecimską zamieszkali w Ołońcu. Tam urodziło się im pięcioro dzieci: Maria, Józef /zmarł w wieku 5 lat/, Witold, Wanda i Jerzy. W tym czasie rodzina Pileckich co roku wyjeżdżała na kilka tygodni do Sukurcz oraz na Mohylowszczyznę dla podtrzymania więzi rodzinnych a także dla pogłębiania znajomości języka polskiego i historii kraju przodków. Niski poziom nauczania w miejscowych szkołach i rusycyzmy w mowie małych Pileckich wpłynęły na decyzję rodziców o konieczności wyjazdu młodzieży z Ołońca. Ze względów materialnych, Julian Pilecki nadal pracował w Zarządzie Lasów Państwowych w Ołońcu, na stanowisku starszego rewizora, natomiast Ludwika Pilecka wraz z dziećmi w 1910 r. zamieszkała w Wilnie. Witold rozpoczął naukę w szkole handlowej - tzw. gimnazjum komercyjnym. Po rozpoczęciu nauki związał się też z nielegalnie działającym skautingiem.
Wybuch wojny w 1914 r. zaskoczył rodzinę Pileckich na wakacjach w Druskiennikach. Nie mogąc wrócić do zagrożonego niemiecką okupacją Wilna, ani do dalekiego Ołońca, gdzie pracował ojciec, Ludwika Pilecka w sierpniu tegoż roku pojechała do swej matki mieszkającej w Hawryłkowie na Mohylowszczyźnie i tam posłała dzieci do szkół w Orle. W tym małym kresowym miasteczku Witold założył pierwszy zastęp harcerski i zaczął też współorganizować kółka samokształceniowe.
Rok 1918 przyniósł kolejną zmianę w życiu Pileckich. Powstające po rewolucji w Rosji tzw. Komitety Fornalskie i Komitety Robotniczo-Chłopskie, podburzane przez nasłanych agitatorów, zaczęły rozgrabiać majątki ziemskie i likwidować złapanych właścicieli. Ludwika Pilecka, ostrzeżona przez okoliczną życzliwą ludność wiejską, wyjechała z rodziną do Wilna, pozostając tam praktycznie bez środków do życia, gdyż nie miała kontaktu z mężem pracującym w Ołońcu. Zaistniała sytuacja zmusiła ją do wyjazdu z miasta i zamieszkania w majątku Sukurcze zrujnowanym przez nieuczciwych dzierżawców i niemiecką grabież.
Jesienią 1918 r. Witold Pilecki powrócił do Wilna, by kontynuować przerwaną naukę tym razem w gimnazjum im. Joachima Lelewela. Na wieść o wycofywaniu się Niemców z miasta i zbliżaniu się wojsk bolszewickich, ochotnicy pod komendą gen. Władysława Wejtki, przystąpili do organizowania oddziałów samoobrony. W skład tych oddziałów weszła grupa starszych harcerzy, w której był Witold. Na przełomie 1918 i 1919 r. oddziały gen. W. Wejtki przejęły władzę w mieście. Nadciągające wojska bolszewickie były jednak o wiele silniejsze i zmusiły obrońców do opuszczenia miasta. 5 stycznia 1919 r. Witold Pilecki wraz z obrońcami Wilna, klucząc między niemieckimi pozycjami przedostali się przez Białystok do Łap, gdzie spotkali zorganizowany oddział Wojska Polskiego dowodzony przez braci Władysława i Jerzego Dąmbrowskich. W tym oddziale ułanów dowodzonym przez słynnego Jerzego Dąmbrowskiego „Łupaszkę” Witold walczył do jesieni 1919 r., a po ustabilizowaniu się frontu został zdemobilizowany i wrócił do nauki w wileńskim gimnazjum. Na wieść o polsko-bolszewickiej wojnie w lipcu 1920 r. ponownie wstąpił w szeregi wojska polskiego. W sierpniu 1920 r. pod komendą rtm. Jerzego Dąmbrowskiego walczył na przedmieściu Warszawy, później został skierowany do oddziałów gen. Lucjana Żeligowskiego.
1921-1939
Na początku 1921 r. został zwolniony z wojska, wrócił do Wilna , by kontynuować naukę w gimnazjum oraz działać w harcerstwie i prowadzić prace w Związku Bezpieczeństwa Kraju, do którego wstąpił w lutym 1921 r. W maju tegoż roku złożył egzamin maturalny przed Komisją Egzaminacyjną dla Byłych Wojskowych. Po ukończeniu kursów podoficerskich ZBK, Pilecki został komendantem-instruktorem Oddziału ZBK w Nowem-Święcianach. Na przełomie 1921 i 1922 r. odbył 10-miesięczny kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu.
W 1922 r. Witold Pilecki rozpoczął studia na Uniwersytecie im. Stefana Batorego jako nadzwyczajny słuchacz Wydziału Sztuk Pięknych. Brak środków utrzymania, ciężka choroba ojca Juliana, zadłużenie majątku Sukurcze zmusiły Witolda do rezygnacji z ambitnych planów studiowania i podjęcia pracy zarobkowej. We wrześniu 1926 r. został właścicielem majątku, zaczął więc go modernizować i rozwijać aby był przykładem dla okolicznych właścicieli ziemskich i osadników wojskowych.
W 1929 r. Witold Pilecki poznał Marię Ostrowską, młodą nauczycielkę miejscowej szkoły, pochodzącą z Ostrowi Mazowieckiej. 7 kwietnia 1931 r Maria i Witold zawarli związek małżeński i zamieszkali w Sukurczach, gdzie urodził się im syn, a następnie córka.
Swojej działalności nie zawęził do pracy w majątku i opieki nad rodziną. Jako obywatel ziemski działał na rzecz innych, starając się przyciągnąć do pracy społecznej swoich przyjaciół i sąsiadów. Założył kółko rolnicze i mleczarnię, której był prezesem. Zajmował się także opieką społeczną. Oprócz tych rozlicznych zajęć znajdował czas na działalność artystyczną; pisał wiersze i malował. Do dziś w kościele parafialnym w Krupie wiszą dwa obrazy pędzla Witolda Pileckiego. W dworku w Sukurczach powstało kilka obrazów religijnych tworzonych techniką fresku. Zachowały się także baśniowe obrazy i rysunki namalowane dla dzieci: własnych i znajomych.
Dźwiganie rodzinnej schedy z ruiny, założenie rodziny, szeroka praca społeczna nie przesłoniły Witoldowi zauroczenia wojskiem. Jeszcze w 1925 r. odbył praktykę w 26 pułku Ułanów Wielkopolskich. W 1926 r. otrzymał promocję do stopnia podporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1923 r. W późniejszych latach prawie corocznie uczestniczył w ćwiczeniach rezerwy w 26 pułku ułanów, a od 1931 r.- w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W 1932 r. w lidzkim powiecie utworzył z okolicznych osadników wojskowych Konne Przysposobienie Wojskowe „Krakus”. Został mianowany dowódcą Lidzkiego I Szwadronu PW. W 1937 r. KPW pow. lidzkiego zostało podporządkowane 19 Dywizji Piechoty. W 1938 r. Witold Pilecki otrzymał za swoją pracę społeczną i zaangażowanie społeczne Srebrny Krzyż Zasługi.
1939-1945
W końcu sierpnia 1939 r. 19 Dywizja Piechoty pod dowództwem gen. bryg. Józefa Kwaciszewskiego z włączonym doń szwadronem Witolda, została skierowana w okolice Piotrkowa Trybunalskiego do osłony szosy Piotrków – Tomaszów Mazowiecki. W nocy 5/6 września niemiecki XVI Korpus pancerny rozbił polską dywizję, więc rozproszeni żołnierze, wśród których był także Pilecki, po przejściu Wisły włączyli się w szeregi odtwarzanej 41 Dywizji Piechoty Rezerwy. Komendantem kawalerii dywizyjnej mianowano mjr. Jana Włodarkiewicza, a jego zastępcą został ppor. Witold Pilecki. Walcząc z Niemcami, żołnierze 41 D.P.Rez. kierowali się na południowy wschód w celu utworzenia przedmościa rumuńskiego. Po agresji ZSRR 17 września, dowództwo polskie chciało umożliwić przejście jak największej ilości żołnierzy na Węgry i do Rumunii, stąd w dalszym ciągu kierowano się na południe. 22 września dywizja została rozbita, żołnierze zaś otrzymali rozkaz złożenia broni. Żołnierze w większości nie skapitulowali. Część z nich uciekła na Węgry i podjęła dalszą walkę u boku sojuszniczej Francji. Inni, wśród których był Witold Pilecki, wrócili do kraju, by prowadzić podziemną walkę z okupantem.
Natomiast najbliższa rodzina Witolda mieszkająca w Sukurczach, po 17 września znalazła się pod okupacją sowiecką. By uniknąć losu polskich rodzin aresztowanych i wywożonych na Syberię przez NKWD, Maria Pilecka wraz z dziećmi ukrywała się wśród miejscowej ludności, poszukując możliwości przedostania się na teren Generalnego Gubernatorstwa. Dopiero w kwietniu 1940 r. udało się jej przekroczyć granicę sowiecko-niemiecką i dotrzeć do rodziców w Ostrowi Mazowieckiej. Dopiero tutaj dowiedziała się że jej mąż żyje i mieszka w Warszawie.Witold Pilecki i żołnierze mjr. Jana Włodarkiewicza po dotarciu do okupowanej stolicy utworzyli organizację wojskową – Tajną Armię Polską przyjmując 9 listopada 1939 r. za początek jej działalności. W tym okresie działały już inne podziemne organizacje wojskowe, z których najstarszą, powstałą 26 września 1939 r. była Służba Zwycięstwu Polski przemianowana na Związek Walki Zbrojnej. Na czele TAP stanął mjr Włodarkiewicz ps. „Drawicz”. Witold Pilecki z wielkim zaangażowaniem włączył się w pracę TAP: pełnił rolę inspektora organizacyjnego, szefa Sztabu Głównego, szefa zaopatrzenia, szefa oddziału organizacyjno-mobilizacyjnego, szefa zaopatrzenia i służb specjalnych. Tajna Armia Polska obejmowała swoim zasięgiem Warszawę, Siedlce, Lublin, Radom i Kraków. W początkowym okresie TAP działała samodzielnie, równolegle do innych działających organizacji podziemnych. Po upadku Francji, gdy polskie władze wojskowe na emigracji poprzez swoich emisariuszy zachęcały i wzywały podziemne organizacje wojskowe do scalania, dowództwo TAP podjęło współpracę ze Związkiem Walki Zbrojnej, a w 1941 r. całkowicie się jej podporządkowało.
Witold Pilecki działając aktywnie w konspiracji, od 1940 r. pracował jako ajent hurtowni kosmetycznej „Raczyński i Ska”, co pozwalało mu na w miarę swobodne poruszanie się po Warszawie. Pomimo tylu różnorodnych zajęć zawsze starał się znaleźć czas dla swoich najbliższych. Z żoną kontaktował się stosunkowo często, z dziećmi o wiele rzadziej; wspólnie udało się im spędzić zaledwie kilka dni.
W 1940 r. władze niemieckie zaczęły organizować na ziemiach polskich obozy koncentracyjne. Obok zastraszenia społeczeństwa chodziło również o wyzyskanie darmowej siły roboczej i grabież mienia, oraz eksterminację więźniów.
Aresztowania wśród żołnierzy Tajnej Armii Polskiej, osadzanie coraz większej liczby skazańców w obozie koncentracyjnym Auschwitz i rozszerzająca się jego zła sława w miarę zwiększania jego funkcji eksterminacyjnych - wpłynęły na decyzję Witolda Pileckiego, by tam dobrowolnie się udać. Zamiar ten zrealizował 19 września 1940 r. podczas łapanki na Żoliborzu, skąd pod nazwiskiem Tomasza Serafińskiego dostał się do Auschwitz jako więzień nr 4859. Jesienią 1941 r. otrzymał awans na porucznika, który potwierdził fakt, że Pilecki poszedł do obozu ochotniczo, żeby tam zorganizować konspirację wojskową i zdobyć wiarygodne dane o zbrodniach popełnianych przez Niemców. W ZWZ-AK obowiązywała pragmatyka, iż z zasady nie awansowano więźniów.Po przekroczeniu bramy z napisem „Arbeit macht frei”, niezależnie od przygotowania i wyobrażeń, każdy przybyły przeżywał szok. Tak samo zareagował Witold Pilecki. W czasie pobytu w Auschwitz trzykrotnie poważnie zachorował, ale pod opieką dr Jana Deringa, żołnierza TAP powrócił do sił. Obozowe przeżycia nie tylko nie załamały Pileckiego psychicznie, ale jakby dodatkowo mobilizowały do walki i do działania. Pierwsza grupa konspiracyjna, którą zawiązał wśród więźniów przywiezionych z Warszawy nosiła nazwę Tajnej Organizacji Wojskowej; tworzyły ją tzw. piątki. W miarę włączania kolejnych grup organizacji zmieniono nazwę na Związek Organizacji Wojskowych, który swoich żołnierzy miał we wszystkich komandach obozu oświęcimskiego. Nieco później, równolegle do konspiracyjnej działalności „Tomasza Serafińskiego” tę pracę zaczęły rozwijać inne organizacje wojskowe i polityczne z ZWZ-AK na czele.Następnym celem, jaki Pilecki postawił przed sobą było połączenie grup konspiracyjnych w Auschwitz i przygotowanie do powstania. Rozmowy prowadzone z wyższymi uwięzionymi w obozie oświęcimskim wojskowymi były trudne, ale ideowość Witolda, widoczny brak żądzy władzy doprowadziła do scalenia wszystkich odłamów konspiracyjnych pod dowództwem płk Kazimierza Heilmana-Rawicza z ZWZ-AK. „Tomasz Serafiński” nadal zajmował się rozwijaniem sieci konspiratorów. Gdy Niemcy wywieźli płk Rawicza do obozu w Mauthausen, na czele organizacji postawiono płk pilota Juliana Gilewicza. Oprócz porozumienia i zjednoczenia organizacji wojskowych, Witoldowi Pileckiemu, po wielu rozmowach i przekonywaniu udało się doprowadzić do swoistego porozumienia politycznego między poszczególnymi partiami i nurtami politycznymi. Wyrazem tego porozumienia była wigilia zorganizowana w 1941 r., na której spotkali się przedstawiciele różnych ugrupowań ze Stanisławem Dubois i Janem Mosdorfem na czele. Po utworzeniu obozu Birkenau również tam zaczęto wciągać nowych ludzi w krąg konspiracji obozowej.
Po osiągnięciu zamierzonych celów więźniowie-konspiratorzy zaczęli prowadzić nasłuchy radiowe oraz przygotowywać plan aktywnej samoobrony i ewentualnego buntu na wypadek, gdyby Niemcy postanowili zlikwidować obóz. Witold Pilecki wespół z towarzyszami opracowywał szczegółowe przygotowania do akcji militarnej w różnych sytuacjach. Magazyn broni ZOW umieszczono i zamaskowano pod barakiem biura budowlanego. Ważnym polem działania Pileckiego w obozie było przekazywanie meldunków do Komendy Głównej ZWZ-AK w Warszawie. Początkowo przekazywał je za pośrednictwem zwalnianych więźniów-członków ZOW. Później, gdy Niemcy znieśli zbiorową odpowiedzialność za ucieczki, sam Związek Organizacji Wojskowych zaczął je organizować i przekazywać ważne informacje. Pierwsza ucieczka miała miejsce w maju 1942 r.
Wiosną 1943 r. rozpoczęły się aresztowania wśród najbliższych współpracowników „Tomasza Serafińskiego”. Gestapo miało coraz więcej danych o obozowej konspiracji. Władze Auschwitz zdecydowały się na przerzucenie „starych” polskich aresztantów do obozów na teren III Rzeszy. Gdy udało się uzyskać potwierdzenie tych decyzji, Witold Pilecki podjął plan ucieczki z Auschwitz. Wraz z dwoma więźniami: Janem Redzejem i Edwardem Ciesielskim dokonał tego w czasie świąt wielkanocnych z 26 na 27 kwietnia 1943 r. Chciał osobiście w Komendzie Głównej AK przedstawić sytuację w KL Auschwitz i uzyskać zgodę na akcję zbrojną i wyzwolenie więźniów. Po ucieczce, podczas pobytu w Wiśniczu poznał osobiście autentycznego Tomasza Serafińskiego, z którym nawiązał dozgonną przyjaźń i korespondował niemal do końca informując o sobie i współtowarzyszach ucieczki. W czasie oczekiwania na łączność z podziemiem Witold Pilecki namalował dwa obrazy, które podarował panu Tomaszowi, otrzymując w zamian dwie pozycje historyczne dotyczące Kresów. Tomasz Serafiński ps. „Lisola” będąc wówczas zastępcą komendanta placówki AK w Wiśniczu, przesłał meldunek o ukrywających się zbiegach komendantowi Okręgu Krakowskiego z prośbą o nawiązanie łączności ze zbrojnym podziemiem. Przedstawił też szczegółowy raport o zbrodniach popełnianych w Auschwitz oraz precyzyjny plan akcji zbrojnej w celu uwolnienia więzionych w obozie. Jednak dowództwo Okręgu Krakowskiego, obawiając się prowokacji, bardzo podejrzliwie potraktowało trójkę uciekinierów. Nie mogąc podjąć współpracy z Krakowem, Pilecki nawiązał łączność z Warszawą i 22 sierpnia 1943 r. wyjechał do stolicy licząc na zgodę KG AK i na przyspieszenie momentu przeprowadzenia akcji odbicia więźniów oświęcimskich.
Trzeba wspomnieć, że załoga obozu oświęcimskiego złożona z oddziałów SS liczyła powyżej 3 tysiące ludzi. Wokół Auschwitz Niemcy skoncentrowali liczne jednostki Wehrmachtu oraz siły policyjne i funkcjonariuszy administracyjnych. Przy tej ilości niemieckich oddziałów przewidywano, że siły partyzanckie mogłyby je powstrzymać i otworzyć obóz koncentracyjny na około pół godziny, a przez ten czas mogłoby uciec 200 – 300 więźniów. Reszta musiałaby szukać ratunku na własną rękę a to byłoby równoznaczne z zagładą. Podtrzymano jednak wcześniejszy wniosek o ataku na obóz, gdyby Niemcy zamierzali dokonać masowego mordu na więźniach i w takiej wersji został zatwierdzony przez Komendanta Głównego AK, gen. Tadeusza Komorowskiego ps. „Bór”. Witold Pilecki poznawszy różne aspekty sprawy, uznał powściągliwość KG AK i zupełny brak podstaw do optymistycznej oceny możliwości uwolnienia uwięzionych ludzi. Posiadane informacje przekazał konspiracyjnym kanałem żołnierzom w Auschwitz, a sam włączył się aktywnie w pracę konspiracyjną pod przybranym nazwiskiem „Romana Jezierskiego”. Nadal żył sprawami oświęcimiaków otaczając opieką ich rodziny, udzielając im – w miarę ówczesnych możliwości – wsparcia materialnego. Aż do wybuchu Powstania Warszawskiego żywo interesował się samym obozem i cały czas był w kontakcie z tamtejszym podziemiem. Było to dla niego o tyle łatwiejsze, że od stycznia 1944 r. komórką więzienną Oddziału II KG-kryptonim „Kratka” kierował współuciekinier z Auschwitz Jan Redzej ps. „Klemens”. 23 lutego 1944 r. Witolda Pileckiego awansowano na rotmistrza ze starszeństwem od listopada 1943 r.W 1944 r. coraz wyraźniej zdawano sobie sprawę, iż tereny kraju zostaną zajęte przez Armię Czerwoną, która dobrowolnie ich nie opuści. Wobec niebezpieczeństwa okupacji przez ZSRR, którą obliczano na 5 – 10 lat zaczęto przygotowania do możliwości pozostania w konspiracji przez dłuższy czas. Zaistniała więc potrzeba stworzenia nowej organizacji podziemnej o charakterze polityczno-wojskowym, która miałaby uodpornić społeczeństwo na komunistyczną propagandę, mobilizować siły ducha narodu i chronić osoby i instytucje konspiracyjne przed inwigilacją. Do utworzenia organizacji konspiracyjnej pod kryptonimem „NIE” – Niepodległość gen. Tadeusz Komorowski ps. ”Bór” skierował płk Augusta Emila Fieldorfa. Była to konspiracja w konspiracji. Do tej działalności oddelegowano też Witolda Pileckiego. Współpracując ze Stefanem Miłkowskim odpowiedzialnym za polityczną stronę powstającej organizacji, „Witold” miał organizować strukturę planowania akcji bojowych. Dalszą pracę |nad rozwojem i udoskonaleniem „NIE” przerwało Powstanie Warszawskie.
Chociaż Witold Pilecki ze względu na pracę w organizacji „NIE” nie powinien się włączyć czynnie do walk powstańczych, nie pozostał biernym świadkiem. Początkowo walczył jako szeregowy żołnierz w Zgrupowaniu „Chrobry II” starając się zachować anonimowość. Jednak w miarę upływu czasu, gdy coraz bardziej potrzebni byli oficerowie ujawnił swój stopień wojskowy. W pierwszych dniach powstania walczył w 1 kompanii „Warszawianka” w budynku Wojskowego Instytutu Geograficznego. W miarę toczonych walk powstańczych został zastępcą, a następnie dowódcą 2 kompanii I batalionu broniącej rejonu ulic Towarowej i Srebrnej ze składami Hartwiga. Podczas walk nawiązał przyjaźń z kapelanem Zgrupowania „Chrobry II” ks. kpt. Antonim Czajkowskim ps. „Badur”. Spotkał też towarzysza ucieczki z Auschwitz – Edwarda Ciesielskiego ps. „Beton”. Od niego dowiedział się o śmierci Jana Redzeja przy zdobywaniu WIG.
Po 63 dniach walki Powstanie Warszawskie upadło. Powstańcy musieli złożyć broń i udać się do niewoli. 5 października 1944 r. rtm. Witold Pilecki wraz z żołnierzami Zgrupowania „Chrobry II” wyruszył do Ożarowa, skąd po kilku dniach pojechał do Lamsdorf, a 19 października skierowano go do Murnau. Tam przebywał do wyzwolenia opiekując się młodymi powstańcami, za co otrzymał wdzięczne miano „Taty”. 9 lipca 1945 roku Witold Pilecki wyjechał z obozu w Murnau do II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych we Włoszech, gdzie oficjalny przydział do służby otrzymał równocześnie z urlopem, który miał wykorzystać na przygotowanie się do powrotu do Polski. Zamieszkał w San Giorgio i dzielił czas na spisywanie wspomnień oświęcimskich i na rozmowy z wyższymi dowódcami PSZ o czekających go zadaniach i sposobach ich realizacji. W drugiej połowie października 1945 r. wyruszył do kraju razem z Marią Szelągowską, współpracownicą z okresu okupacji i Bolesławem Niewiarowskim, przyjacielem z walk powstańczych. Do Warszawy dotarł 8 grudnia 1945 r. z dokumentami wystawionymi na nazwisko Romana Jezierskiego, gdyż taką kennkartę miał w Powstaniu Warszawskim i z nią poszedł do niewoli.1945 - 1947
W kraju panował chaos. W lutym 1945 r. Rząd Tymczasowy przeniósł się do Warszawy. Na terenie całego obszaru trwała akcja organizowania sił bezpieczeństwa i milicji, które uzupełniały działający na rdzennych ziemiach polskich radziecki aparat NKWD. Rozwiązanie Armii Krajowej rozkazem z 19 stycznia 1945 roku oznaczało formalne przejęcie aktywności konspiracyjnej przez szkieletową organizację „NIE”. Tymczasem brak kontaktu ze zwierzchnikami, porwane sieci łączności, odcięcie od informacji sprawiły, iż z konieczności powstały nowe grupy polityczne i wojskowe, nowe ośrodki oporu. Ludzie zagrożeni uwięzieniem i wywozem na Syberię uciekali do lasu tworząc nowe oddziały partyzantki niepodległościowej, która przechodziła od samoobrony do pojedynczych wypadów na posterunki MO czy placówki UBP, biorąc odwet za represje.
Po powrocie do kraju Witold Pilecki podobnie jak i cały naród był przekonany, że „polscy” (pełniący obowiązki Polaków) komuniści są agentami wrogiego mocarstwa. Stąd wierność złożonej przysiędze nakazywała mu służyć prawowitemu rządowi Rzeczypospolitej Polskiej i jej dowództwu wojskowemu. Zaczął nawiązywać kontakty organizacji „NIE”, która jednak faktycznie nie rozwinęła działalności. Poza tym została ujawniona jej struktura działania w czasie moskiewskiego procesu 16 przywódców Polski Podziemnej w kwietniu 1945 r. Gen. Władysław Anders 15 kwietnia 1945 r. rozwiązał organizację „NIE”.
Podjęta decyzja nie rozwiązywała nabrzmiałych problemów: troski o los tysięcy żołnierzy AK, przeciwstawienie się propagandzie dążącej do zniszczenia dorobku Polskiego Państwa Podziemnego, powstrzymanie odruchów determinacji i wskazania obywatelskiej postawy ideowej w nowych warunkach odbudowy kraju. Próbując temu sprostać płk Jan Rzepecki wraz ze współpracownikami delegatury Sił Zbrojnych 2 września 1945 r. powołali do istnienia „Ruch oporu bez wojny i dywersji – Wolność i Niezawisłość”. Była to organizacja społeczno-polityczna, która wzywała do opozycji ale bez broni w ręku. Po aresztowaniu prezesa płk Rzepeckiego, WiN kontynuowało działalność pod kierownictwem płk Józefa Rybickiego oraz płk Franciszka Niepokólczyckiego.
Rozwiązanie „NIE” zmusiło Witolda Pileckiego do zaczynania od początku: lokalizacji w nowych warunkach i powolnego, systematycznego montowania siatki łączności. Współpracowników dobierał z byłych żołnierzy TAP i oświęcimskiej konspiracji. Przy ich pomocy zdobywał tajne i poufne informacje na temat życia gospodarczego kraju, działania NKWD i komunistów, narastania terroru, fałszerstw w polityce, sytuacji oddziałów leśnych, z którymi kontaktował się osobiście lub przez kurierów. Cały materiał był fotografowany i przekazywany kurierom, którzy oddawali go w II Korpusie.
W tym czasie „Roman Jezierski” wiele uwagi poświęcał także gromadzeniu i opracowywaniu wspomnień o organizacji konspiracyjnej w obozie KL Auschwitz. Do tej pracy zmusiło go fałszywe przedstawianie obozowej rzeczywistości z czym zaczął się spotykać na co dzień.
Z żoną kontaktował się tylko co dwa tygodnie, w czasie przyjazdu do Warszawy, gdy dokonywała zakupu książek do księgarni prowadzonej w Ostrowi Mazowieckiej. Nocowała wtedy w mieszkaniu wynajmowanym przez męża. Na swoje utrzymanie „Roman Jezierski” sam zarabiał prowadząc z Marią Szelągowską wytwórnię wód perfumowanych i projektując do nich etykietki. Pracował też na etacie magazyniera w firmie budowlanej Swobodzińskiego przy ul. Kaliskiej.
Władze komunistyczne kontynuowały akcje przeciw polskiemu podziemiu. W ciągu kilku miesięcy 1946 r. stracono ogółem 120 członków różnych organizacji podziemnych. Aresztowania dotykały żołnierzy, którzy ujawnili się po kolejnej amnestii ogłoszonej 2 sierpnia 1945 r. rozpropagowanej jako akt „dobrej woli” Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej.
W czerwcu 1946 r. Witold Pilecki otrzymał za pośrednictwem emisariuszki z Włoch wydany przez gen. Andersa rozkaz wyjazdu na Zachód, gdyż jest spalony i poszukiwany. W sierpniu tę wiadomość potwierdził Bolesław Niewiarowski. Jednak „Roman Jezierski” ociągał się z podjęciem decyzji z dwóch powodów: tu miał rodzinę, a żona odmówiła wyjazdu z dziećmi, choć sama nalegała na jego wyjazd; oraz nie było odpowiedniego kandydata na jego miejsce. Na początku 1947 r. szef sztabu II Korpusu gen. Kazimierz Wiśniowski odwołał poprzedni rozkaz i zatwierdził pracę Witolda Pileckiego w kraju.Tymczasem „władza ludowa” dążąc do całkowitego zwycięstwa na ziemiach polskich posługiwała się zdradą i prowokacją, które stanowiły główny atut sukcesów sił bezpieczeństwa „Polski Lubelskiej”. W drugiej połowie 1946 r. rozbite zostały większe oddziały partyzanckie (Kurasia, Bernaciaka), w listopadzie aresztowano płk Niepokólczyckiego. Aresztowania dotykały nie tylko ludzi podziemia, ale także członków stronnictw politycznych szczególnie Polskiego Stronnictwa Ludowego. Środkiem służącym zastraszeniu społeczeństwa były pokazowe procesy działaczy podziemia zakończone wyrokami śmierci. W styczniu 1948 r. stracono przywódców Narodowego Zjednoczenia Wojskowego, w marcu członków Komendy Głównej NSZ, w sierpniu płk Niepokólczyckiego i jego współpracowników.
Również w przypadku Witolda Pileckiego i jego bliskich współpracowników użyto tych wypróbowanych sposobów. Do WiN wprowadzono agenta, Leszka Kuchcińskiego, byłego żołnierza TAP i poddano ją dłuższej inwigilacji. Przy jego pomocy MBP chciało rozpoznać siły i środki jakimi dysponowała grupa Pileckiego, by skutecznie skompromitować podziemie „bandycką działalnością”, przez próbę podsunięcia likwidacji filarów MBP: J. Różańskiego, J. Brystygierowej, R. Romkowskiego, J. Czaplickiego, G. Korczyńskiego – tzw. raport „Brzeszczota”. Ów raport miał politycznie i moralnie zniszczyć całą organizację. Prowokacja się jednak nie udała; „Roman Jezierski” przesłał raport na Zachód i czekał na instrukcje z II Korpusu.1947 - 1948
Wobec zaistniałej sytuacji Wydział II Departamentu III MBP przystąpił do aresztowań: Witolda Pileckiego zatrzymano 8 maja 1947 r., a od 6 do 22 maja 1947 r. uwięziono 23 osoby, z których tylko 7 zostało uznanych za niewinne i zwolniono. Od 9 maja Pilecki znajdował się w X Pawilonie więzienia mokotowskiego w całkowitej izolacji. Śledztwo przeciwko niemu nadzorował płk R. Romkowski i na protokołach przesłuchań znajdują się dopiski i polecenia pisane jego ręką (dokumenty ze śledztwa są zgromadzone w Archiwum Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciw Narodowi Polskiemu, Instytucie Pamięci Narodowej).
Przesłuchiwany był przez: por. S. Łyszkowskiego, por. Krawczyńskiego, ppor. J. Kroszela, por. T. Słowianka, ppor. E. Chimczaka i por. S. Alaborskiego, którzy słynęli z okrucieństwa. Koszmar przesłuchiwania trwał pół roku. 4 listopada 1947 r. w obecności oficera śledczego MBP por. M. Krawczyńskiego i prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojska Polskiego mjr Rychlika, Witold Pilecki potwierdził złożone w śledztwie zeznania, składając podpis pod formułą o ich dobrowolności i bez represyjności.Tymczasem rtm. Pilecki był torturowany! Potwierdzają ten fakt zeznania więźniów – współtowarzyszy i informacje księży Jana Stępnia i Antoniego Czajkowskiego, którzy w tym czasie też znajdowali się w więzieniu Rakowieckim. Jednak podpisanie spreparowanych materiałów śledczych zamykało śledztwo i można było odpocząć od tortur i udręki przesłuchań. Ponadto oczekiwanie na proces dawało nadzieję na możliwość odparcia wymuszonych zeznań i spreparowanych, absurdalnych zarzutów.
Zaraz po uwięzieniu Pileckiego, jego oświęcimscy przyjaciele zwrócili się do innego współwięźnia – premiera Józefa Cyrankiewicza z prośbą o interwencję. Zamiast odpowiedzi, Cyrankiewicz wystosował pismo do przewodniczącego składu sędziowskiego, w którym sugerował, by nie brano pod uwagę działalności „Tomasza Serafińskiego” w Auschwitz, lecz by rozprawiono się z nim jako „wrogiem ludu i Polski Ludowej”.Proces Witolda Pileckiego i jego towarzyszy: Marii Szelągowskiej, Tadeusza Płużańskiego, Szymona Jamontta-Krzywickiego, Maksymiliana Kauckiego, Jerzego Nowakowskiego, Witolda Różyckiego i Makarego Sieradzkiego rozpoczął się 3 marca 1948 r. w siedzibie warszawskiego Rejonowego Sądu Wojewódzkiego przy ul. Nowowiejskiej. Na ten „jawny” proces wpuszczono za specjalnymi biletami część najbliższej rodziny oraz ludzi z resortu. Sądowemu składowi przewodniczył mgr ppłk Jan Hryckowian, a członkami składu byli: sędzia wojskowy mgr kpt. Józef Badecki, ławnik kpt. Stefan Nowacki i protokolant por. Ryszard Czarkowski. Oskarżycielem „Witolda” był wiceprokurator Naczelnej Prokuratury Wojska Polskiego mjr Czesław Łapiński. Oskarżał go o posiadanie broni, którą Pilecki po upadku powstania – podobnie jak większość powstańców – ukrył w skrytce i nie używał. Kolejne oskarżenie dotyczyło przygotowywania zamachów zbrojnych na prominentów reżimu, ale częściowo je utajniono, gdyż opierało się na materiale pozostałym po nieudanej prowokacji. Ostatnim zarzutem było oskarżenie o posługiwanie się fałszywymi dokumentami wystawionymi na nazwisko Romana Jezierskiego. Podczas rozprawy prokurator nie dopuścił do przesłuchania świadków oskarżenia przebywających w większości w więzieniach oraz zrezygnował ze świadków obrony.
Rozstrzygnięcia zapadały poza salą sądową. Proces w swym założeniu miał dostarczyć materiału propagandowego na potwierdzenie tezy o szpiegowskiej działalności grupy „Witolda” i współpracy z Niemcami w czasie okupacji. Ponadto miał stać się środkiem sterroryzowania społeczeństwa w jego odruchach niepodległościowych. Dlatego oskarżyciel żądał dla oskarżonych kary śmierci. W ostatnim słowie oskarżeni odrzucili zarzut szpiegostwa i świadomego uczestnictwa w działalności tego typu, podkreślali natomiast postawę żołnierskiej służby w dobrej sprawie.15 marca 1948 r. w południe ogłoszono wyrok: W. Pilecki, M. Szelągowska i T. Płużański zostali skazani na karę śmierci, M. Sieradzki na dożywocie, a pozostali na kilkanaście lat więzienia. W uzasadnieniu wyroków śmierci sąd wojskowy podał: „dopuścili się najcięższej zbrodni stanu i zdrady narodu, cechowało ich wyjątkowe napięcie złej woli, przejawiali nienawiść do Polski Ludowej i reform społecznych, zaprzedali się obcemu wywiadowi i wykazali szczególną gorliwość w akcji szpiegowskiej”. Można zauważyć, że to uzasadnienie potwierdza polityczny i propagandowy charakter procesu u wyroku.
Skarga rewizyjna jaką złożyli obrońcy oskarżonych przyczyniła się do zmiany kary śmierci Marii Szelągowskiej na dożywocie – tylko ze względu na jej płeć. Karę śmierci zamieniono na dożywocie także Tadeuszowi Płużańskiemu. Prośby o ułaskawienie skierowane do prezydenta Bolesław Bieruta przez obrońcę, przez przyjaciół oświęcimskich i przez Marię, żonę Pileckiego zostały odrzucone.
25 maja 1948 r. o godz. 21.30 w obecności Wiceprokuratora Naczelnej Prokuratury Wojska Polskiego mjr S. Cypryszewskiego, Naczelnika więzienia Mokotowskiego – por. Ryszarda Mońko, lekarza por. dr lek. Kazimierza Jezierskiego, duchownego – ks. kpt. Wincentego Martusiewicza rozstrzelano Witolda Pileckiego, a ciało potajemnie pogrzebano prawdopodobnie na tzw. „Łączce” dziś kwatera „Ł” cmentarza Powązkowskiego.
Dopiero we wrześniu 1990 r. Sąd Najwyższy uniewinnił rotmistrza i jego towarzyszy, ukazał niesprawiedliwy charakter wydanych wyroków, uwypuklił patriotyczną postawę skazanych w tym procesie.
W lipcu 2006 r. Prezydent RP Lech Kaczyński w uznaniu zasług Witolda Pileckiego i jego oddania sprawom ojczyzny odznaczył go pośmiertnie Orderem Orła Białego.
Lidia Świerczek
Muzeum WoliM.B-T.
........................................................................................................................................................................................
..................................................
"Konstytucja 3 Maja"
https://youtu.be/GTy_ixII3Qw - link do filmu ‘Konstytucja 3 Maja
........................................................................................................................................................................................
(Nie)słusznie zapomniany?
14 kwiecień 2023
Gombrowicz otwarcie z niego kpił, Iwaszkiewicz uważał za murowanego kandydata do Nagrody Nobla, a Miłosz sportretował go w „Zniewolonym umyśle” pod pseudonimem Alfa. Jedno jest pewne, trudno znaleźć wśród literatów XX wieku postać równie barwną i ciekawą jak Jerzy Andrzejewski. Koleje jego życia obfitowały w zaskakujące zmiany wytyczonych torów. Zaczynał jako pisarz nurtu chrześcijańskiego, w czasie niemieckiej okupacji był pełnomocnikiem Delegatury Rządu RP do opieki nad literatami, po wojnie zbratał się z władzą komunistyczną, a w latach 60. został opozycjonistą i współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników. Zmarł w kwietniu 1983 r., gdy w Polsce trwał jeszcze stan wojenny. 19 kwietnia br. przypada 40. rocznica śmierci pisarza.
W początkowej fazie twórczości na uwagę zasługuje powieść „Ład serca”, za którą autor otrzymał Nagrodę Młodych PAL oraz nagrodą czytelników „Wiadomości Literackich”. Powieść ta wpisująca się w nurt humanizmu katolickiego i sprawiła, że stał się znany szerokiemu gronu odbiorów. Jeszcze większy rozgłos, ale już niechlubny, przyniosła autorowi powieść „Popiół i diament”. Zarzucano Andrzejewskiemu zafałszowywanie historii i pisanie w taki sposób, żeby przypodobać się nowej władzy. W późniejszej twórczości, za pomocą masek historycznych, próbował się rozliczyć ze swego udziału w umacnianiu władzy komunistycznej w Polsce. Dał temu wyraz w trzech symbolicznych opowieściach, w których widać konflikt między prawdą życia a fałszem idei: „Ciemności kryją Ziemię”, „Bramy raju”, „Idzie skacząc po górach”. Często są one wydawane w jednym zbiorze, jak choćby w prestiżowej serii Biblioteka Narodowa. W ostatniej fazie twórczości stworzył „Miazgę”, uważaną za pierwszą polską powieść postmodernistyczną. Miał ambicję przedstawić w niej panoramę polskiego społeczeństwa oraz losy i postawy polskiej inteligencji. Ukończył ją pisać w 1970 roku, a ukazała się w wersji ocenzurowanej dekadę później, a w pełnej wersji dopiero w 1991 roku. Obecnie jego twórczość jest nieco zapomniana. Czy słusznie? Warto sięgnąć po jego książki i wyrobić sobie własne zdanie.
Przedruk ze strony BP w Zamościu
M.B-T.
........................................................................................................................................................................................
Tradycje polskie. Niedziela palmowa
Zwana też Kwietną lub Wierzbną, była wstępem do Wielkiego Tygodnia. Wprowadzała w atmosferę wydarzeń bezpośrednio poprzedzających śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Tego dnia wierni uczestniczyli we mszy, podczas której ksiądz święcił palmy – symbol odradzającego się życia.
W kościele katolickim wierzba uważana jest za symbol zmartwychwstania i nieśmiertelności duszy. Z jej gałęzi tradycyjnie przygotowuje się palmy wielkanocne.
Palma wielkanocna miała chronić ludzi, zwierzęta, domy i pola przed czarami, ogniem i wszelkim złem tego i tamtego świata. Od dawna istniał zwyczaj połykania bazi , aby nie cierpieć na ból głowy i gardła, a sproszkowane „bagniątka” dodawano do leczniczych naparów uzdrawiających zarówno ludzi jak i zwierzęta. Bazie oberwane z poświęconej palmy mieszano z ziarnem siewnym, które podkładano pod pierwszą zaoraną skibę. Jeszcze dzisiaj można zobaczyć krzyżyki z palmowych gałązek wetknięte w pola, by broniły zasiewów przed burzami i gradobiciem. Po powrocie z nabożeństwa chłostano się poświęconą palmą wołając przy tym:
Nie ja biję – palma bije.
Wierzba bije, nie zabije.
Za tydzień Wielki Dzień.
Za sześć noc Wielkanoc.
Czy wiesz że:
Święcenie zielonych gałązek- zwyczaj ten wprowadzono do liturgii kościelnej w XI wieku na pamiątkę triumfalnego wjazdu Chrystusa do Jerozolimy w niedzielę poprzedzającą Jego śmierć na krzyżu.
Pucheroki – poprzebierani chłopcy w podkrakowskich wsiach rankiem w Wierzbną niedzielę. Stukają do drzwi i okien, prosząc o datki: ”Jak mi nie dacie jajek pięć to będę wasz zięć”. Zwyczaj, potwierdzony w XVII wiecznych źródłach, wywodzi się z kwest żaków, którzy za swoje zabawne oracje dostawali jedzenie ( głównie jajka) albo parę groszy.
Źródło: "Encyklopedia tradycji polskich" Renata Hryń=Kuśmierek, Zuzanna Śliwa
Opracowała: M.B-T.
........................................................................................................................................................................................
„W uznaniu zasług Wisławy Szymborskiej dla polskiej i światowej kultury, w 100-lecie urodzin poetki,
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanawia rok 2023 Rokiem Wisławy Szymborskiej (…)”.
.....................................................................................................................................................................................
Z okazji imienin Patrona szkoły , które przypadają na dzień 19 marca zapraszam do wysłuchania głosu Józefa Piłsudskiego – Nagranie z 1924 r. – O śmiechu [mp3]
Treść nagrania, głos Józefa Piłsudskiego o nagrywaniu głosu ludzkiego, nagranie firmy Rudzki, 5 września 1924 roku.
M.B-T.
8 Marca
Skąd się wziął Dzień Kobiet?
Wiele osób błędnie zakłada, że Dzień Kobiet ma swoje początki w czasach PRL-u. Okazuje się, że prawda jest całkiem inne. Historia Dnia Kobiet sięga wydarzeń z 8 marca 1908 roku w Stanach Zjednoczonych. Wtedy to miał miejsce strajk pracownic branży włókienniczej, podczas którego kobiety domagały się wyrównania płac oraz równych praw politycznych dla kobiet. Podczas Międzynarodowej Konferencji Socjalistycznej Kobiet w Kopenhadze w 1910 na pamiątkę protestu oficjalnie ogłoszono 8 marca Dniem Kobiet.
Po raz pierwszy, święto pań obchodzono rok później w 1911 roku w Danii, Austrii, Szwajcarii i Niemczech. Wówczas obchody związane z Dniem Kobiet miały głównie wymiar polityczny, w ten sposób opowiedziano się za prawami kobiet.
Także współcześnie Dzień Kobiet jest okazją do zwrócenia uwagi na problemy dotyczące dyskryminacji płciowej. Nierówne traktowanie kobiet dotyczy zarówno sfery zawodowej jak i prywatnej. Do dziś kobiety są zmuszone walczyć z dyskryminacją w miejscach pracy.
Dzień Kobiet na świecie
Dzień Kobiet obchodzony jest we wszystkich krajach należących do Organizacji Narodów Zjednoczonych. W 2023 roku będziemy obchodzić 112. Międzynarodowy Dzień Kobiet. Obecnie święto Kobiet obchodzone jest w około 30 krajach na świecie. Co ciekawe, nie wszędzie, święto pań wypada 8 marca.
Dzień Kobiet w Niemczech
W Niemczech 8 marca mężczyźni wręczają kobietom czerwone goździki. Dawniej święto było wydarzeniem socjalistycznym. Obecnie tego dnia odbywają się wydarzenia organizowane przez Niemiecką Konfederację Związków Zawodowych.
Przez wiele lat Dzień Kobiet w Niemczech był kojarzony z komunizmem. Święto zaczęło zyskiwać na popularności w latach 70., kiedy wzrosło zainteresowanie tematem praw kobiet.
Dzień Kobiet we Włoszech
We Włoszech Dzień Kobiet obchodzony jest od 1922 roku. Święto pań zostało wprowadzone przez Partię Komunistyczną. W 1945 roku, dokładnie 8 marca odbył się pochód ku czci kobiet, gdzie wśród głównych postulatów znalazły się kwestie poprawy warunków pracy i lepszych zarobków.
Symbolem Dnia Kobiet we Włoszech są żółte mimozy, którymi mężczyźni obdarowują tego dnia panie.
8 marca dniem walki o prawa kobiet
W Chinach w państwowych przedsiębiorstwach kobiety otrzymują z okazji Dnia Kobiet pół dnia wolnego.
W Etiopii oraz Indiach święto ma wymiar społeczny. 8 marca organizacje walczące o prawa kobiet zwracają uwagę na problemy dotyczące m.in. przemocy wobec kobiet.
Także w Hiszpanii i Francji Dzień Kobiet jest okazją do poruszania problemów związanych z dyskryminacją kobiet oraz walką o ich prawa.
Co ciekawe, w niektórych krajach święto Kobiet jest obchodzony jako Dzień Matki. Dotyczy to Rumunii i Bułgarii, gdzie 8 marca dzieci obdarowują swoje mamy i babcie prezentami.
Dzień Kobiet w Polsce
W Polsce Dzień Kobiet po raz pierwszy odbył się 24 marca 1924 roku. Wówczas jednak święto pań nie cieszyło się zbyt wielką popularnością. Zmieniło się to w okresie PRL-u. Już wtedy Dzień Kobiet obchodzony 8 marca cieszył się dużym zainteresowaniem. W zakładach pracy wręczano kobietom kwiaty, najczęściej goździki i tulipany. Jednak ze względu na swój polityczny charakter 8 marca był traktowany niczym przymusowe święto. Dopiero w latach 90. zaczęto postrzegać je jako święto kobiet.
Od 1993 roku 8 marca nie jest w Polsce dniem wolnym od pracy, jednak kobiety mogą liczyć tego dnia na drobne upominki. W polskich szkołach chłopcy wręczają nauczycielkom i koleżankom z klasy kwiaty.
M.B-T.
II Szkolny Konkurs Ortograficzny
Rozstrzygnięty!
21 lutego z okazji Międzynarodowego Dnia Języka Ojczystego biblioteka i polonistka p. Renata Dąbrowska zorganizowały Szkolny Konkurs Ortograficzny.
Do rywalizacji przystąpiło osiemnaścioro uczniów z klas 1-4 Technikum. W tej grupie zabrakło niestety uczniów Liceum. Reprezentantką była tylko Julia Palonka z 3LP
1miejsce i tytuł Mistrza zdobyła: Dominika Ziemińska z klasy 4pTW
2 miejsce : Wiktoria Andruszewska z klasy 4 pTW
Milena Najda z klasy 3 TRW
3 miejsce: Weronika Pawłowska z klasy 3 TRW
Konkurs wykazał, że wielu musi jeszcze popracować nad ortografią ale przecież wiadomo, że „trening czyni Mistrza”. Więc do dzieła! Każdy ma szansę być Mistrzem Ortografii!
Zwycięzcy tegorocznego Konkursu otrzymają ciekawe nagrody książkowe ufundowane w ramach Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa 2.0 na lata 2021-2025 a wszyscy uczestnicy punkty za aktywność.
Do zobaczenia za rok!
Organizatorzy
M.B-T
1_marca_Narodowy_Dzien_Pamieci.pdf
Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego 21 lutego
Poniżej otwórz link i prezentację i sprawdź swoją wiedzę.
M.B-T.
Test walentynkowy rozstrzygnięty!
Dziękuję wszystkim , którzy wzięli udział w zabawie
i rozwiązali test. Wszyscy rozwiązali go prawie prawidłowo, ale najszybciej dostarczyły bezbłędne odpowiedzi uczennice:
1 miejsce – Oliwia Krukowska kl. 1 TW
2 miejsce - Katarzyna Kazimierczuk kl.4gWZ
3 miejsce – Drozda Kamila kl. 4 gWZ
Osoby biorące udział w teście otrzymają punkty za aktywność. Uczennice wyżej wymienione zapraszam do biblioteki na godz. 12.05 po nagrody.
Organizator:
biliotekarka
Patroni roku 2023
Wojciech Korfanty, Paweł Edmund Strzelecki, Aleksander Fredro, Aleksandra Piłsudska, Maurycy Mochnacki, Jadwiga Zamoyska i Jerzy Nowosielski to patroni roku 2023 wybrani przez Sejm RP.
20 kwietnia 2023 r. przypada 150. rocznica urodzin Wojciecha Korfantego – wybitnego polityka, myśliciela społecznego i publicysty na stałe związanego z chrześcijańską demokracją. W czasach II Rzeczypospolitej był członkiem Naczelnej Rady Ludowej, kierującej zwycięskim Powstaniem Wielkopolskim, a następnie dyktatorem III Powstania Śląskiego. W drugiej połowie 1923 r. pełnił funkcję wicepremiera w rządzie Wincentego Witosa, zaś w okresie sanacji był w opozycji, co przyczyniło się do przymusowej emigracji i pobytu w więzieniu.
W 2023 r. przypada 150. rocznica śmierci Pawła Edmunda Strzeleckiego. Był wybitnym badaczem, podróżnikiem, odkrywcą i filantropem. Jako pierwszy Polak okrążył samodzielnie kulę ziemską. Badał tereny Ameryki Północnej i Południowej oraz Australii, Nowej Zelandii i Tasmanii. Dokonał tam wielu odkryć, a najwyższy szczyt kontynentu australijskiego nazwał Górą Kościuszki (Mount Kosciuszko), na cześć przywódcy insurekcji z 1794 r. Odkrył i nazwał także najżyźniejszy rejon rolniczy Australii – Gippsland. Po powrocie do Europy zamieszkał w Zjednoczonym Królestwie, gdzie został członkiem prestiżowych towarzystw naukowych. Angażował się także w działania dobroczynne, m.in. działając na rzecz dożywiania dzieci w okresie Wielkiego Głodu w Irlandii.
W przyszłym roku obchodzić będziemy 230. rocznicę urodzin Aleksandra Fredry –najwybitniejszego polskiego komediopisarza, a także pamiętnikarza, poety oraz żołnierza kampanii napoleońskich. Był uczestnikiem wyprawy na Moskwę w 1812 r., a za męstwo został odznaczony orderami Virtuti Militari oraz Legii Honorowej. Fredro to twórca oryginalnej polskiej komedii, autor kilkudziesięciu utworów scenicznych wystawianych w teatrach Warszawy, Krakowa i Lwowa, takich jak: „Śluby panieńskie czyli magnetyzm serca”, „Zemsta”, „Pan Jowialski”. Zadebiutował w 1815 r. jednoaktówką „Intryga na prędce czyli nie ma złego bez dobrego”.
Rok 2023 będzie rokiem sześćdziesięciolecia śmierci Aleksandry Piłsudskiej, z domu Szczerbińskiej – działaczki niepodległościowej, członkini Polskiej Organizacji Wojskowej i Polskiej Partii Socjalistycznej, odznaczonej orderami Virtuti Militari, Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Niepodległości. Działała w Organizacji Bojowej PPS, była też działaczką społeczną, współpracowała ze Związkiem Strzeleckim. W czasie I wojny światowej wstąpiła do Legionów Polskich. Za działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej aresztowana i internowana w Szczypiornie. Żona Józefa Piłsudskiego. Sejm w uchwale podkreślił zaangażowanie Aleksandry Piłsudskiej w działalność społeczną: pomoc dla sierot, organizowanie przedszkoli i szkół dla rodzin wojskowych, wsparcie najbiedniejszych i bezdomnych, tworzenie bibliotek i świetlic dla młodzieży.
13 września 2023 r. przypada 220. rocznica urodzin Maurycego Mochnackiego – konspiratora, dziennikarza, krytyka literackiego, pianisty, członka niemal wszystkich ówczesnych tajnych sprzysiężeń przeciw Rosji w Warszawie, żołnierza Powstania Listopadowego, odznaczonego Virtuti Militari. Po upadku powstania został zmuszony do emigracji: carat skazał go zaocznie na śmierć przez powieszenie. „Do dziś wiele z jego diagnoz na temat natury Rosji i jej imperialistycznych dążeń związanych zwykle także z kulturowym barbarzyństwem nie straciło na aktualności” – podkreślił Sejm RP w uchwale. Na nagrobku Maurycego Mochnackiego w Auxerre widnieje napis „Civis Polonus. Hostem Moscoviensem” – „Obywatel polski, wróg Moskwy”
W listopadzie 2023 r. upłynie sto lat od śmierci Jadwigi Zamoyskiej – współtwórczyni Fundacji Zakłady Kórnickie, zaangażowanej społecznie patriotki, służebnicy Bożej, poliglotki, autorki spójnego systemu pedagogicznego, założycielki pierwszej w Polsce zawodowej szkoły gospodarstwa domowego i prekursorki myślenia o oświacie w kategoriach zarządzania projektem. Założona przez nią w 1882 r. Szkoła Domowej Pracy Kobiet, była „nowoczesną odpowiedzią na ówczesne potrzeby społeczne kobiet”. Dzięki jej wsparciu sukcesem zakończyły się starania jej syna Władysława o odzyskanie dla Polski Morskiego Oka. Z należących do obojga dóbr, na mocy ustawy sejmowej, powstała Fundacja Zakłady Kórnickie. Dziełom Zamoyskiej przyświecało motto „Służyć Bogu, służąc Ojczyźnie, służyć Ojczyźnie, służąc Bogu”. Była jedną z pierwszych osób odznaczonych Orderem Odrodzenia Polski.
W roku 2023 obchodzić będziemy stulecie urodzin Jerzego Nowosielskiego – wybitnego malarza, rysownika, scenografa, pedagoga, filozofa, teoretyka sztuki i myśliciela religijnego, uważanego za jednego z najwybitniejszych współczesnych pisarzy ikon. Nowosielski uznawany jest za jedną z najwybitniejszych postaci polskiej kultury współczesnej. Nie tylko tworzył sztukę, ale także pisał o niej. Wykonał wyposażenie i polichromie licznych świątyń rzymskokatolickich, grekokatolickich i prawosławnych. Malował także akty kobiece i pejzaże oraz formy abstrakcyjne.
Przedruk ze strony MEN
M.B-T.
Szkolny Konkurs Mitologiczny
Dnia 14 grudnia 2022 r w bibliotece szkolnej odbył się Szkolny Konkurs Mitologiczny. W konkursie udział wzięło 19 uczniów z klas 1-4 liceum i technikum. Uczniowie mierzyli się z testem ze znajomości mitologii Greków i Rzymian – łącznie 30 pytań. Najlepiej poradzili sobie:
1 Paprota Oliwia klasa 3 LP – 1 miejsce
2 Chruślak Oliwia klasa 4 pLW - 2 miejsce
3 Bartkowski Maksymilian klasa 2 TAZ
Repeć Karolina klasa 3LP - 3 miejsce
Zdobywcy pierwszych trzech miejsc otrzymają cenne nagrody książkowe ufundowane w ramach Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa na lata 2021-2025
Organizatorami Konkursu byli: nauczyciel polonista p. Renata Dąbrowska i biblioteka szkolna.
Gratulujemy Zwycięzcom, dziękujemy za udział pozostałym uczestnikom i zapraszamy na kolejną edycję konkursu za rok.
Poniżej fotorelacja
M B-T
Życiorys św. Mikołaja
Średniowieczne przekazy podają, że święty Mikołaj żył na przełomie III i IV wieku. Był on biskupem Miry w Licji i uczestniczył w soborze nicejskim z 325 roku. Co ciekawe, żadne z zachowanych źródeł sprzed VI wieku nie przekazuje o nim nawet krótkiej informacji, a pierwsze wzmianki o świętym Mikołaju pojawiają się dopiero w VI wieku. Mikołaj urodził się w niewielkim miasteczku Patara (obecnie Turcja) około 270 roku. Jak podaje żywot napisany w pierwszej połowie IX wieku przez archimandrytę Michała, Mikołaj był jedynym dzieckiem szlachetnych, pobożnych i bogatych rodziców. Związane z nim było wiele cudów już w czasie jego dzieciństwa. Dorastając wyrzekł się rozrywek, kobiet, handlu i polityki, a poświęcił pobożności. Gdy jego rodzice zmarli postanowił rozdać cały odziedziczony majątek. Wspomagał biednych i stawał w obronie pokrzywdzonych. Gdy wybierano biskupa w Mirze, uradzono, że zostanie nim pierwsza osoba, która rankiem wejdzie do kościoła, aby się pomodlić. Tą osobą dzięki interwencji Boga był Mikołaj, który jako biskup wspierał naukę o Trójcy Świętej, przeciwstawiał się zwolennikom Ariusza oraz zwalczał pogaństwo (doprowadził m.in do zburzenia świątyni Artemidy). Zasłynął z wielu cudów, dzięki którym pomagał bliźnim, którzy byli w potrzebie. Najstarsza legenda o świętym Mikołaju pochodzi z połowy VI wieku. Jest w niej mowa o uratowaniu za wstawiennictwem świętego Mikołaja niewinnych żołnierzy skazanych na śmierć. Dzięki świętemu Mikołajowi zostali uniewinnieni i wysłani do Miry z bogatymi darami. W żywocie archimandryty Michała z IX wieku pojawia się bardzo popularna legenda o trzech córkach. Mówi ona o sąsiedzie Mikołaja (sprzed wyboru na biskupa), który był chciwy i bogaty, i drwił z pobożności świętego. Został ukarany przez Boga i stracił on cały majątek oraz popadł w skrajną biedę. Miał on trzy córki, które chciał sprzedać do domu publicznego, gdyż nikt nie chciał ich poślubić bez otrzymania odpowiedniego posagu. Mikołaj po długim rozważaniu Pisma Świętego i modlitwie, postanowił uratować cnotę tych dziewcząt i trzykrotnie pod osłoną nocy wrzucał przez okno pieniądze przeznaczone na posag dla każdej z dziewcząt. Jego sąsiad po wyprawieniu dwóch wesel postanowił dowiedzieć się skąd biorą się te pieniądze. Czuwał całą noc i odkrył ze zdumieniem, że przyniósł je pogardzany przez niego Mikołaj. Zawstydził się i podziękował mu za ten dar oraz postanowił zmienić swoje życie na zgodne z przykazaniami. Kolejna legenda z żywota Michała archimandryty dotyczy żeglarzy na morzu. Podczas sztormu ich statek zaczął tonąć i wzywali pomocy Mikołaja. Biskup pojawił się na statku, kazał uciszyć się wiatrowi i zniknął. Żeglarze następnie dopłynęli do portu, dotarli do Miry i kościoła, gdzie dziękowali Mikołajowi za uratowanie życia. On nakazał im milczenie oraz zmianę obyczajów. Kolejna legenda Michała archimandryty dotyczy czasów wielkiego głodu. Mikołaj ukazał się we śnie kapitanowi statku, który transportował zboże i skłonił go do zawinięcia do portu w Andriake. W porcie wyładowano sto korców zboża, które rozdzielono między głodujących mieszkańców Miry. Gdy statek dopłynął do celu swojej podróży, czyli Konstantynopola to okazało się, że w ładunku niczego nie brakuje. Święty Grzegorz I Wielki w żywocie św. Mikołaja pisze, że podczas prześladowania, jakie wybuchło za cesarzy Maksymiana i Dioklecjana początkiem IV wieku, uwięziono świętego. Uwolniony został dopiero poprzez edykt mediolański (313 rok), który zaprowadzała wolność wyznania wiary w Cesarstwie Rzymskim. Biskup Mikołaj uczestniczył również w pierwszym soborze powszechnym, który odbywał się w Nicei w 325 roku. Podczas tego soboru zostały potępione przez biskupów błędy Ariusza, który kwestionował równość i jedność Osób Trójcy Świętej. Mikołaj odszedł do Pana 6 grudnia między rokiem 345, a 352. Jego ciało pochowano w Mirze, gdzie znajdowało się do 1087 roku. Dnia 9 maja tego właśnie roku zostało przewiezione do włoskiego miasta Bari. Jak podaje Nikefor, kupcy z Bari chcieli uprzedzić Wenecjan oraz zbliżające się wojska tureckie, które mogłyby sprofanować ciało, dlatego przetransportowali ciało właśnie do Bari. Dnia 29 września jego grobowiec został uroczyście poświęcony przez papieża Urbana II w bazylice wystawionej ku jego czci. Ta nowa świątynia zasłynęła z cudów, które działy się za przyczyną św. Mikołaja. Kult Najstarsze ślady kultu świętego Mikołaja napotykamy w VI wieku. Wtedy to cesarz Justynian wystawił ku jego czci w Konstantynopolu jedną z najwspanialszych bazylik. Na cześć św. Mikołaja wystawiono ogromną ilość świątyń, a pewien średniowieczny pisarz napisał: „Gdybym miał tysiąc ust i tysiąc języków, nie byłbym zdolny zliczyć wszystkich kościołów, wzniesionych ku jego czci”. W XIII wieku powstał zwyczaj rozdawania w szkołach pod patronatem świętego Mikołaja zapomóg i stypendiów. Postać św. Mikołaja uwieczniło wielu malarzy i rzeźbiarzy, a w naszym kraju istnieją 327 kościoły pod jego wezwaniem. Był zaliczany do Czternastu Orędowników, zanim jego miejsce zajął św. Antoni Padewski. O jego ogromnej popularności świadczy zwyczaj przebierania się za Mikołaja i rozdawania dzieciom prezentów. Patron Mikołaj jest patronem Albanii, Grecji, Rosji, wielu miast, bednarzy, cukierników i piekarzy, dzieci, wytwórców guzików, panien poszukujących kandydata na męża, gorzelników i piwowarów. kancelistów parafialnych, jeńców, kupców, kierowców, rybaków i żeglarzy oraz flisaków, marynarzy, młynarzy, notariuszy, uczonych i studentów, pielgrzymów i podróżnych, obrońców wiary przed herezją, sędziów i więźniów, sprzedawców perfum, wina zboża i nasion, pojednania Wschodu i Zachodu. Ikonografia Św. Mikołaj w ikonografii jest przedstawiany z brodą, w stroju biskupa rytu łacińskiego lub greckiego, z mitrą i pastorałem. Najczęściej jedną ręka wykonuje gest błogosławieństwa, a w drugiej trzyma księgę. Jego atrybutami są m.in.: trzy złote kule, trzy jabłka, trzy sakiewki, troje dzieci albo młodzieńców w cebrzyku, kotwica lub okręt. Często bywa także przedstawiany w towarzystwie innych świętych, zwłaszcza Marii z Dzieciątkiem albo Anny Samotrzeciej.
Źródło: https://zyciorysy.info/sw-mikolaj/ | Zyciorysy.infoM.B-T.
Dzisiaj 5 grudnia 2022 roku obchodzimy 155 rocznicę urodzin Marszałka Józefa Piłsudskiego i patrona Zespołu Szkół Ponadpodstawowych Nr 5 w Zamościu.
Polski polityk, wojskowy, marszałek Polski jeden z głównych organizatorów państwa polskiego, inicjator formowania Legionów Polskich. Urodził się 5 grudnia 1867 roku w Zułowie na dzisiejszej Litwie w zbiedniałej rodzinie szlacheckiej. Po maturze rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Charkowie. 22 marca 1887 Józef Piłsudski został aresztowany pod zarzutem udziału w zamachu na cara Aleksandra III Romanowa, został zesłany na Syberię, skąd powrócił po pięciu latach. Działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, współzałożyciel jej odłamu – PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Redagował nielegalne pismo „Robotnik”. W ostatnich dniach czerwca 1908 we Lwowie z inicjatywy Piłsudskiego powstał konspiracyjny Związek Walki Czynnej, kierowany przez Kazimierza Sosnkowskiego – wówczas instruktora Organizacji Bojowej PPS. Organizator Związków Strzeleckich , utworzył także Legiony Polskie w zaborze austriackim. Dowódca Pierwszej Brygady Legionów. W początkowych dniach I wojny światowej podjął nieudaną próbę wzniecenia powstania narodowego na obszarze zaboru rosyjskiego. Od 1914 do 1917 roku główny Komendant Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1917 r. został szefem Departamentu Wojskowego Tymczasowej Rady Stanu. Następnie aresztowany i osadzony w niemieckiej twierdzy w Magdeburgu, co wzmocniło jego renomę jako bojownika o niepodległość polski. Uwolniony w początku listopada 1918 roku przybył do Warszawy i 22 dnia miesiąca przyjął stanowisko tymczasowego Naczelnika Państwa. Zwierzchnik sił zbrojnych podczas wojny polsko-bolszewickiej. Przed rozpoczęciem ofensywy na Kijów mianowany Marszałkiem Polski. 16 sierpnia 1920 roku wyprowadził decydujący manewr oskrzydlający znad Wieprza, który przesądził o zwycięstwie wojska polskiego w bitwie warszawskiej.
Po uchwaleniu konstytucji marcowej, znacząco ograniczającej rolę głowy państwa, zrezygnował z ubiegania się o urząd prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Po zamordowaniu pierwszego prezydenta Gabriela Narutowicza wycofał się z życia publicznego. Zrzekł się wszelkich funkcji państwowych i osiadł w dworku w Sulejówku. W 1926 roku przeprowadził wojskowy zamach stanu, przejmując realną władzę w państwie. Od 28 sierpnia 1926 r. był Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych i potencjalnym Naczelnym Wodzem w wypadku wojny, miał również stanowisko ministra spraw wojskowych, a przejściowo także premiera. Podjął się demontażu instytucji demokratycznych, zbudował skupione wokół siebie środowisko tak zwanej Sanacji i uzależnił od siebie zarówno parlament, jak i prezydenta, na którego wyznaczył profesora chemii, Ignacego Mościckiego. Pełnię władzy przejął w 1930 roku na skutek zmanipulowanych i częściowo sfałszowanych wyborów parlamentarnych nazywanych „wyborami brzeskimi”. Marszałek Józef Piłsudski zmarł 12 maja 1935 roku w niespełna trzy tygodnie po uchwaleniu nowej konstytucji, mającej ugruntować jego pozycję polityczną.
Przedruk z: ciekawostki historyczne.pl
M. B-T
Poniżej - zdjęcia
Spotkanie z pisarką młodego pokolenia Kingą Litkowiec
Dnia 24 listopada odbyło się w naszej bibliotece spotkanie z pisarką młodego pokolenia Kingą Litkowiec, rodowitą Zamościanką, okrzykniętą przez czytelników jedyną polską królową romansów mafijnych. Pani Kinga zaczęła pisać w marcu 2019 roku, co szybko przerodziło się w jej największą pasję. Hobbistycznie prowadzi profil lifestylowy na Instagramie – rhythm_of_my_life_, dzięki któremu odkryła swoją miłość do książek. Uwielbia niebanalne i odważne historie, wyróżniające się na tle innych.
Uczestnicy spotkania mieli do pisarki wiele ciekawych i niekiedy wnikliwych pytań, na które pani Kinga udzielała wyczerpujących odpowiedzi. Spotkanie przebiegało w bardzo przyjemnej atmosferze. Dało się zauważyć, że wśród uczestników są osoby, które znają i cenią sobie twórczość pisarską pani Kingi. Na koniec spotkania autorka podpisywała czytelnikom swoje książki.
Spotkanie zorganizowała pani Katarzyna Kuśmierczuk
M B-T
M.B-T.
Literacka Nagroda Nobla 2022:
Annie Ernaux laureatką
06.10.2022
Literacka Nagroda Nobla została przyznana po raz sto piętnasty. Nazwisko pisarki uhonorowanej najważniejszym wyróżnieniem w świecie literatury poznaliśmy w czwartkowe popołudnie. Decyzją Akademii Szwedzkiej laureatką Literackiej Nagrody Nobla 2022 została Annie Ernaux.
6 października, tuż po godzinie 13, sekretarz Akademii Szwedzkiej Mats Malm przedstawił nazwisko laureatki tegorocznej Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Postanowiono wyróżnić nią pochodzącą z Francji Annie Ernaux.
Warto dodać, że – zgodnie z wolą Alfreda Nobla – do roku 1968 nagrody jego imienia były przyznawane w pięciu następujących dziedzinach: chemia, fizyka, literatura, fizjologia lub medycyna, zasługi dla społeczeństw i ludzkości (Pokojowa Nagroda Nobla). Natomiast od roku 1968 nagradzane są również osoby z wybitnymi osiągnięciami w dziedzinie ekonomii. Nagrodzeni otrzymują nie tylko dyplom i medal honorowy, ale również 10 milionów koron szwedzkich, czyli około 44,5 miliona złotych.
Za: „Lubimy czytać.pl”
M.B-T.
29 wrzesień 2022r.
Ogólnopolski Dzień Głośnego Czytania
29 września z inicjatywy biblioteki obył się w naszej szkole Ogólnopolski Dzień Głośnego Czytania
W akcji tej wzięły udział klasy: 2TW, 4 gWZ, 3LP, 2TM, 3TRW, 4 gTR. Uczniowie z nauczycielami czytali m.in. takie pozycje jak: „Makbet” Williama Szekspira, „Siła nawyku” Duhigga Charlesa, „Opowiadania” Tadeusza Borowskiego, „Skąpiec” Moliera, „Wierzyliśmy jak nikt” Makkai Rebecci, „Dziewczynka z Sobiboru” Bonfiglioli Scilli oraz wiele innych a także literaturę fachową.
Biblioteka dziękuje wszystkim uczniom i nauczycielom, którzy odpowiedzieli na jej apel i wzięli udział w akcji głośnego czytania.
Zachęcamy pozostałe klasy aby wzięły czynny udział w kolejnej akcji za rok bo:
"Kto czyta książki, żyje podwójnie"
Umberto Eco
"Czytanie dobrych książek jest niczym rozmowa z najwspanialszymi ludźmi minionych czasów"
Kartezjusz
Poniżej fotorelacja z akcji
M.B-T.
83 lata temu, 27 września 1939 r., powstała Służba Zwycięstwu Polski – zaczątek Polskiego Państwa Podziemnego. Struktury podziemnego państwa były kierowane przez władze RP na uchodźstwie: prezydenta, rząd i Naczelnego Wodza oraz ich krajowe przedstawicielstwa. Najważniejszym elementem Polskiego Państwa Podziemnego było podziemie zbrojne, stanowiące część struktur Sił Zbrojnych RP. Na czele utworzonej w nocy z 26 na 27 września 1939 r. Służby Zwycięstwu Polski stanął gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski. SZP została przekształcona rozkazem z listopada 1939 r. w Związek Walki Zbrojnej, a następnie rozkazem Naczelnego Wodza z 14 lutego 1942 r. w Armię Krajową.
AK od początku była organizacją masową. Liczba jej zaprzysiężonych żołnierzy wynosiła na początku 1942 r. ok. 100 tys., zaś w lecie 1944 r. już ok. 380 tys., w tym ok. 10,8 tys. oficerów, 7,5 tys. podchorążych i 87,9 tys. podoficerów.
AK realizowała swe cele poprzez prowadzenie walki bieżącej i przygotowywanie powstania powszechnego. Walka bieżąca prowadzona była głównie przez akcje małego sabotażu, akcje sabotażowo-dywersyjne, bojowe, a także bitwy partyzanckie z siłami policyjnymi oraz regularnym wojskiem niemieckim. Kulminacją wysiłku zbrojnego AK było Powstanie Warszawskie stanowiące kluczowy element akcji „Burza”.
19 stycznia 1945 r., wobec błyskawicznych postępów wielkiej ofensywy wojsk sowieckich, Dowódca Armii Krajowej gen. Leopold Okulicki "Niedźwiadek" wydał rozkaz o rozwiązaniu AK. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na tereny Polski przywódcy Polskiego Państwa Podziemnego zostali aresztowani przez NKWD. 21 czerwca 1945 r. Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRS w Moskwie skazało ich - jak głosiło uzasadnienie - za „działania przeciwko Armii Czerwonej i Związkowi Sowieckiemu oraz współpracę z Niemcami”.
Trzech spośród skazanych w procesie zmarło w sowieckich więzieniach: ostatni dowódca AK gen. Leopold Okulicki, wicepremier i delegat Rządu na Kraj Jan Stanisław Jankowski oraz Stanisław Jasiukowicz, członek Rady Ministrów na Kraj ze Stronnictwa Narodowego.
1 lipca 1945 r. Rada Jedności Narodowej ogłosiła przesłanie Polskiego Państwa Podziemnego, nazywane Testamentem Polski Walczącej, mówiące o Polsce suwerennej, sprawiedliwej i demokratycznej.
Dzień Polskiego Państwa Podziemnego ustanowiono uchwałą Sejmu RP z dnia 11 września 1998 r. Wyrażała ona szczególną wdzięczność i szacunek twórcom, ofiarnym działaczom podziemnych struktur Państwa Polskiego, a także tym wszystkim, którzy w wyjątkowo trudnych warunkach, z narażeniem własnego życia walczyli o niepodległość.
M.B-T.
74 lata temu komunistyczni zbrodniarze stracili w mokotowskim więzieniu rtm. Witolda Pileckiego
74 lata temu, 25 maja 1948 r., w więzieniu mokotowskim komuniści stracili rtm. Witolda Pileckiego, uczestnika wojny polsko-bolszewickiej, kampanii 1939 r., oficera ZWZ-AK, który w 1940 r. dobrowolnie poddał się aresztowaniu i wywózce do Auschwitz. Miejsce pochówku Pileckiego nigdy nie zostało ujawnione przez komunistyczne władze.
Witold Pilecki (pseud. Witold, Druh, Roman Jezierski, Tomasz Serafiński) urodził się 13 maja 1901 r. w Ołońcu w Karelii w północnej Rosji, dokąd jego rodzina została przesiedlona w ramach represji za udział w Powstaniu Styczniowym. Pochodził ze szlachty pieczętującej się herbem Leliwa.
Jesienią 1945 r. Pilecki zorganizował siatkę wywiadowczą i rozpoczął zbieranie informacji wywiadowczych o sytuacji w Polsce, w tym o żołnierzach AK i II Korpusu więzionych w obozach NKWD i deportowanych do Rosji. Prowadził również wywiad w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego (MBP), MON i MSZ. Nie zareagował na rozkaz Andersa polecający mu opuszczenie Polski, w związku z zagrożeniem aresztowania. Rozważał skorzystanie z amnestii w 1947 r., ostatecznie postanowił się jednak nie ujawniać.
8 maja 1947 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa; był torturowany i oskarżony o działalność wywiadowczą na rzecz rządu RP na emigracji.
15 marca 1948 r. rotmistrz został skazany na karę śmierci. Prezydent Bolesław Bierut nie zgodził się na ułaskawienie. Wyrok wykonano 25 maja w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy.
Pilecki pozostawił żonę, córkę i syna. Miejsce pochówku rotmistrza nigdy nie zostało ujawnione przez komunistyczne władze; prawdopodobnie zwłoki zakopano na tzw. Łączce, czyli w kwaterze „Ł” na Cmentarzu Wojskowym na stołecznych Powązkach. Od 2012 r. w tym miejscu Instytut Pamięci Narodowej wspólnie z Radą Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa prowadziły prace archeologiczno-ekshumacyjne, których celem jest zlokalizowanie kości ofiar represji komunistycznych straconych w więzieniu mokotowskim w latach 1948-1956. Do tej pory nie natrafiono jednak na szczątki Pileckiego.
Źródło: niezalezna.pl
M.B-T.
180 rocznica urodzin Marii Konopnickiej
23 maja przypada 180 rocznica urodzin Marii Konopnickiej autorki słów „Roty”, która uważana jest za drugi hymn Polski (https://youtu.be/8hEY52N_Oo4)
Maria Konopnicka, przyszła na świat 23 maja 1842 r. w Suwałkach. Była polska poetką, uznaną nowelistką, krytykiem literackim i tłumaczką. Reprezentowała nurt pisarstwa zwany realizmem. Dorastała w Kaliszu. Ojciec posłał ją później na znakomitą pensję, mianowicie do sióstr Sakramentek w Warszawie. Tam też nawiązała się znajomość Marii z Elizą Orzeszkową. Dwudziestoletnia Maria wyszła za mąż. Wybrankiem był Jarosław Konopnicki. Wkrótce oboje przenieśli się do Bronowa. Jakkolwiek mowa w biografiach o sielance małżeńskiej, to miały tam miejsce kłopoty finansowe oraz kłótnie. Stąd wzięło się jej rozczarowanie. Doczekała się z związku ósemki dzieci. Po dziesięciu latach przyszedł koniec małżeństwa – Maria zdecydowała się porzucić męża. Przeprowadziła się do małego dwupokojowego mieszkania. W takim zaciszu zaczęła udzielać korepetycji oraz pisać to, z czym nosiła się już od dłuższego czasu. Zaangażowała się społecznie. Była aktywnym obrońcą praw kobiet. Gdy jej dzieci podrosły, Maria rozpoczęła podróże po całej Europie.
W latach 80. Konopnicka pracowała w redakcji pisma dla kobiet „Świt”.
Zmarła 8 października 1910 r. w Lwowie. Do jej najsłynniejszych utworów zalicza się dziś na przykład zbiory nowel „Dym”, „Mendel Gdański”, czy też „Nasza szkapa”. Pisała również utwory dla dzieci, wśród których nie sposób nie wymienić „O krasnoludkach i sierotce Marysi”, „Na jagody”, „Stefek Burczymucha” albo „Zimowy poranek”.
Posługiwała się wieloma kryptonimami i pseudonimami (M.K., K., Ko-mar, Jan Sawa, Maro, Jan Waręż, Humanis, Ursus, Mieczysław Pazurek).
M.B-T.
SZKOLNY KONKURS MITOLOGICZNY
Dnia 18 maja 2022r. odbędzie się w bibliotece szkolny konkurs mitologiczny, którego organizatorami są nauczyciel polonista p. Renata Dąbrowska i biblioteka szkolna. Zapraszamy do udziału. Dla zwycięzców przewidziane nagrody! Zapraszamy!
M.B-T.
Spotkanie z pisarzem Krzysztofem Czarnotą
W dniu dzisiejszym tj 27 kwietnia 2022 r. na zaproszenie szkolnej biblioteki gościliśmy w naszej szkolnej świetlicy pana Krzysztofa Czarnotę –pisarza, autora tekstów, satyryka, scenarzystę programów rozrywkowych oraz koniarza i terapeutę. Jest trenerem i hodowcą koni arabskich, które uwielbia. Przez wiele lat ujeździł kilkaset wierzchowców, dla których był też psychologiem. Jako zawodnik startował w Konnych Rajdach Długodystansowych o randze międzynarodowej z niemałym sukcesami i zwycięstwami.
Studiował także terapie naturalne dla ludzi i jest dyplomowanym terapeutą Techniki Bowena.
Brał udział, współtworzył, pisał teksty i scenariusze m.in. do takich programów TV jak:
„Ananasy z mojej klasy”, „Cafe Polsat”, „Wieczór z Alicją”, „Opolski Kabareton”, „Galicja, ludzie i miasta – koni żal”.
Jako pisarz zadebiutował w roku 2003 książką „Niosąca radość”, która wygrała Ogólnopolski Konkurs na Powieść i szybko stała się bestsellerem i jest wykorzystywana jako lektura biblioterapeutyczna w ośrodkach uzależnień i więzieniach. W listopadzie 2020 r. ukazała się ostatnia powieść pana Krzysztofa zatytułowana „Poczekalnia marzeń”.
Na dzisiejszym spotkaniu mieliśmy ogromną przyjemność poznać twórczość autora oraz jego rozliczne, bardzo ciekawe zainteresowania, a także zadać wiele pytań z tym związanych. Mottem spotkania ,które autor przekazał słuchaczom jest to, że należy słuchać swojego wewnętrznego ja i nie bać się realizować nawet z pozoru trudne marzenia.
Pan Krzysztof od wielu lat mieszka w Horyszowie Ruskim gdzie hoduje kilka koni i alpaki, pisze i realizuje swoje pasje i marzenia zgodnie z zasadą: chcieć to móc.
Dzięki spotkaniu nasz biblioteka wzbogaciła się o kilka powieści autorstwa naszego Gościa z dedykacją, po które mamy nadzieję sięgną wszyscy miłośnicy koni i nie tylko . Naprawdę warto!!!
M.B-T.
24 marca – Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów pod okupacją niemiecką
24.03.2022
24 marca obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów pod okupacją niemiecką.
Święto zostało ustanowione przez polski parlament w 2018 r.
Serwis zyciezazycie.pl to jeden z portali tematycznych IPN, który przybliża informacje o osobach represjonowanych przez niemieckiego okupanta za pomoc eksterminowanej ludności żydowskiej. Przypominanie o heroicznych postawach i działaniach Polaków to forma oddania czci tym, którzy narażali własne życie, aby ratować innych.
Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów pod okupacją niemiecką przypada 24 marca – w rocznicę śmierci rodziny Ulmów z Markowej rozstrzelanej przez niemieckich żandarmów za ukrywanie Żydów. Dzień ten jest wyrazem pamięc o wszystkich Polakach, którzy mimo ogromnego niebezpieczeństwa nieśli pomoc ludności żydowskiej.
Info ze strony MEN
M.B-T
Patroni roku 2022
24.01.2022
Ignacy Łukasiewicz, Maria Konopnicka, Maria Grzegorzewska, Wanda Rutkiewicz, Józef Mackiewicz, Józef Wybicki oraz Romantyzm Polski patronują rokowi 2022. Sejm RP, podejmując uchwałę w tej sprawie, zdecydował o uhonorowaniu tych wybitnych postaci oraz epoki, która miała niepodważalny wpływ na kształtowanie polskiej tożsamości narodowej.
Sylwetki patronów roku 2022
W maju 2022 r. będziemy świętować 180. rocznicę rodzin Marii Konopnickiej – polskiej pisarki, poetki, tłumaczki i publicystki, twórczyni literatury dziecięcej, która w swoich tekstach wyrażała sprzeciw wobec antypolskiej polityki zaborców. W uchwale sejmowej posłowie podkreślili także zasługi Konopnickiej w walce o prawa kobiet.
W maju 2022 r. będziemy obchodzili także 100. rocznicę utworzenia Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej, którego założycielką i patronką jest Maria Grzegorzewska – działaczka społeczna, naukowiec, pedagog specjalny, tyflopedagog, tyflopsycholog. W swojej pracy Grzegorzewska kierowała się mottem: „Nie ma kaleki – jest człowiek”.
30 lat temu, w maju 1992 r., w drodze na swój dziewiąty ośmiotysięcznik zaginęła Wanda Rutkiewicz – himalaistka, pierwsza Polka i trzecia kobieta na świecie, która zdobyła najwyższy szczyt świata – Mount Everest. Imponowała siłą, sprawnością fizyczną i niezwykłą inteligencją. Była prekursorką kobiecych zespołów górskich.
120 lat temu, 1 kwietnia 1902 r., w Petersburgu urodził się wybitny polski pisarz, publicysta, działacz emigracyjny – Józef Mackiewicz. Był nieprzejednanym wrogiem totalitaryzmów, szczególnie komunizmu. W swoich reportażach ukazywał bezpowrotnie utracone Kresy Wschodnie wielkiej Rzeczypospolitej.
W styczniu br. przypada 140. rocznica śmierci, a w marcu 200. rocznica urodzin Ignacego Łukasiewicza – pioniera przemysłu naftowego, filantropa i działacza niepodległościowego.
200 lat temu, w marcu 1822 r., zmarł Józef Wybicki, autor polskiego hymnu narodowego, wielokrotny poseł na Sejm, jeden z inicjatorów Konfederacji Barskiej, uczestnik prac wdrażających Konstytucję 3 Maja, współorganizator Insurekcji Kościuszkowskiej. W 2022 r. będziemy obchodzić także 225-lecie powstania „Pieśni Legionów Polskich we Włoszech”.
Rok 2022 to również rok Romantyzmu Polskiego, ustanowiony w 200. rocznicę wydania „Ballad i romansów” Adama Mickiewicza. W uchwale sejmowej czytamy: „Zrodziła się epoka, w której tworzyli genialni artyści, myśliciele i działacze polityczni, którzy w sytuacji narodowej niewoli stworzyli kraj duchowej wolności, rozwinęli programy niepodległościowe, a zarazem wynieśli polską literaturę, muzykę i malarstwo do rangi czołowych osiągnięć kultury europejskiej”.
Stopka Ministerstwo Edukacji i Nauki
M.B-T.
CYFROWA_BIBLIOTEKA_DLA_UCZNIOW.pdf
M.B-T.
M.B-T.
M.B-T.
3 Marca Międzynarodowy Dzień Pisarzy i Pisarek. Co mówią o pisaniu książek?
3 marca obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Pisarza i Pisarek, ustanowiony w 1984 roku przez PEN Club. Tego dnia celebrujemy miłość do literatury nie tylko dzięki ulubionej lekturze, ale również – a może: zwłaszcza – wspominając twórców. Z tej okazji wyliczamy też najciekawsze cytaty o pisarskim rzemiośle – przenikliwe, poetyckie i, nierzadko, żartobliwe.
Dzis_Miedzynarodowy_Dzien_Pisarzy_i_Pisarek.pdf
M.B.-T.
1 marca.
Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych
71 lat temu, 1 marca 1951 r., w więzieniu na warszawskim Mokotowie wykonano wyrok śmierci na dowódcach IV Zarządu Głównego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Skazani zostali przez komunistyczne władze po pokazowym procesie, poprzedzonym brutalnym śledztwem. W rocznicę ich śmierci obchodzony jest Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych.
„W hołdzie Żołnierzom Wyklętym - bohaterom antykomunistycznego podziemia, którzy w obronie niepodległego bytu Państwa Polskiego, walcząc o prawo do samostanowienia i urzeczywistnienie dążeń demokratycznych społeczeństwa polskiego, z bronią w ręku, jak i w inny sposób, przeciwstawili się sowieckiej agresji i narzuconemu siłą reżimowi komunistycznemu” – głosi treść preambuły do ustawy. Jak podkreślił w uzasadnieniu do projektu jego wnioskodawca, śp. prezydent Lech Kaczyński, święto 1 marca miało stać się hołdem dla Żołnierzy Wyklętych za „świadectwo męstwa, niezłomnej postawy patriotycznej i przywiązania do tradycji niepodległościowych. Za krew przelaną w obronie Ojczyzny”. Lech Kaczyński podkreślił, że bohaterowie podziemia antykomunistycznego nie tylko odegrali istotną rolę w odsuwaniu w czasie kolejnych etapów utrwalania systemu zniewolenia, ale też pozostali wzorem postawy obywatelskiej dla wielu środowisk opozycji demokratycznej.
Żołnierzami Wyklętymi nazwano uczestników powojennej konspiracji przeciwko narzuconym przez Sowietów władzom Polski Ludowej. Wielu z nich było bohaterami walk z niemieckim okupantem podczas II wojny światowej. Łączyła ich niezgoda na podporządkowanie Polski i Polaków reżimowi pochodzącemu z obcego nadania, odwaga, by stanąć do walki oraz tragiczne losy: pozbawienie wolności, nierzadko tortury i śmierć z rąk przedstawicieli aparatu władzy. Wszyscy zostali też skazani na zapomnienie, niejednokrotnie pochowani w masowych grobach, pod osłoną nocy, wymazani z kart historii bądź opluwani przez komunistyczną propagandę. Szacuje się, że w szczytowym okresie walki, w 1945 r., w podziemiu niepodległościowym działało bezpośrednio nawet 200 tysięcy osób.
1 marca 1951 r., po wcześniejszym pokazowym procesie, strzałem w tył głowy zamordowano siedmiu przywódców IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Łukasz Ciepliński, Adam Lazarowicz, Mieczysław Kawalec, Józef Rzepka, Franciszek Błażej, Józef Batory i Karol Chmiel wchodzili w skład ostatniego kierownictwa ogólnopolskiej konspiracji od 1945 r. kontynuującej dzieło Armii Krajowej. Śp. Janusz Kurtyka, prezes IPN w latach 2005 - 2010, zaproponował, by właśnie tego dnia czcić pamięć żołnierzy antykomunistycznego podziemia. Była to odpowiedź na apele i postulaty środowisk kombatanckich. Sejm uchwalił ustawę o ustanowieniu tego święta państwowego w 2011 r., a jej projekt rok wcześniej skierował do Sejmu prezydent Lech Kaczyński – była to jedna z ostatnich inicjatyw ustawodawczych tragicznie zmarłej głowy państwa.
M.B-T.
Ostatki, czyli mięsopust - zakończenie Karnawału.
Ostatni dzień Karnawału wypadający we wtorek przed Środą Popielcową. Niekiedy Ostatkami nazywamy też cały ostatni tydzień Karnawału, począwszy od Tłustego Czwartku, aż do wtorku przed Popielcem. Staropolska nazwa mięsopust pochodzi od zbitki słów mięso i opust i oznacza "pożegnanie z mięsem". Mianem tym określano ostatnie dni Karnawału, w odróżnieniu od "zapustów". Zapusty oznaczały raczej cały okres od Trzech Króli aż do Środy Popielcowej.
Kiedy Wypadają Ostatki 2022 czyli ostatni dzień Karnawału,
wypadają w 2022 roku w dniu 1 marca.
Zwyczaje Ostatkowe
Ponieważ ostatki to, jak sama nazwa wskazuje, ostatnia szansa do wybawienia i najedzenia się przed okresem Wielkiego Postu, jest to okres nasilonych zabaw, bali karnawałowych oraz "nieumiarkowania w jedzeniu i piciu". Największym i najbardziej znanym balem karnawałowym jest oczywiście Karnawał w Rio de Janeiro. Rozpoczyna się on w ostatni piątek przed Środą Popielcową i trwa przez pięc dni - aż do środy nad ranem. Kończy się w Ostatki - wielkim finałem. Inne słynne bale ostatkowe, to np.:
Wielki bal na Placu Świętego Marka w Wenecji - kończy on słynny karnawał wenecki Carnival of Binche w belgijskim mieście Binche
Carnaval of Salvador de Bahia w Salwadorze
Barranquilla's Carnival w Kolumbii
bal i parady karnawałowe w Nicei (Francja)
Carnaval in Chipiona w Hiszpanii
Karnawał w Nowym Orleanie (USA)
Fasnacht w Bazylei (Szwajcaria)
Niestety w Polsce nie dorobiliśmy się balu karnawałowego takiej rangi jak w Rio czy w Wenecji, ale i u nas jest to okres nasilonych imprez i zabaw. Większość klubów, pubów, restauracji organizuje specjalne bale ostatkowe. Popularne też są zabawy w domach.
Karnawał w Wenecji
Zwyczaje Lokalne:
Wielkopolski Podkoziołek w Wielkopolsce ostatkowy bal nazywany jest "podkoziołkiem". Nazwa pochodzi od figurki kozła, która jest centralnym elementem tejże zabawy.
Ostatki na Świecie - Mardi Gras i inne
Na świecie ostatni dzień Karnawału nazywany jest często Mardi Gras (fr: Tłusty wtorek). Nazwa ta znana i używana jest w USA, Kanadzie (niekiedy też Pancake Tuesday, czyli Naleśnikowy Wtorek),
Europie i Ameryce Łacińskiej. W Wielkiej Brytanii i Irlandii ostatki nazywane są Shrove Tuesday (nazwa pochodzi od staroangielskiej formy wyrazu 'shrive' - pokuta, a więc możemy przetłumaczyć ten zwrot jako Pokutny Wtorek),
w Niemczech i krajach niemieckojęzycznych - Fasnacht.
Przestroga Ostatkowa ;) I na koniec jeszcze przestroga ostatkowa.
Jak czytamy w dziele Zygmunta Glogera „Rok Polski w życiu, tradycji i pieśni” wydanym w Warszawie w 1900 roku: "Lud powiada, że we wtorek zapustny stoi djabeł za drzwiami karczmy i spisuje wychodzących z niej po północy." Tak więc, uwaga na ostatkową zabawę po północy, bo może się to źle skończyć ;)
Źródło: https://halloween.friko.net/ostatki.html#zwyczaje
M.B-T.
Radosnych Świąt Bożego Narodzenia
i szczęśliwego Nowego Roku 2022 wszystkim czytelnikom
życzy biblioteka szkolna
W związku z 40 rocznicą wprowadzenia stanu wojennego biblioteka przygotowała wystawkę "13 grudnia 1981r." opisująca tamte tragiczne wydarzenia. Zapraszam wszystkich chętnych do zapoznania się z tymi materiałami.
Bibliotekarka
13 grudnia 1981- wprowadzono stan wojenny w Polsce.
Dzisiaj obchodzimy 40 rocznicę tych tragicznych wydarzeń.
M.B-T.
Zajęcia dodatkowe w bibliotece
Kółko robótek ręcznych.
M.B-T.
PAMIĘTAMY I JESTEŚMY DUMNI,
ŻE JESTEŚMY POLAKAMI
I ŻYJEMY W WOLNYM,NIEPODLEGŁYM I SUWERENNYM KRAJU!
CZEŚĆ I CHWAŁA BOHATEROM!
11 Listopada to dla każdego Polaka powinien być dzień szczególny i radosny. Wspominamy Ojców naszej niepodległości i tych, którzy przelali krew abyśmy mogli cieszyć się wolnością.
W bibliotece przygotowaliśmy wystawkę przypominającą o godnym uczczeniu Narodowego Święta Niepodległości.
M.B-T.
Warsztaty języka migowego
Dnia 18 października 2021 r. młodzież klasy 2 LP uczestniczyła w warsztatach języka migowego , które zorganizowała szkolna biblioteka w ramach tegorocznej Nocy Bibliotek. Młodzież uczyła się alfabetu języka migowego i próbowała pokazywać w tym języku proste jedno i dwu sylabowe wyrazy. Uczestnicy wyrazili chęć udziału w kolejnych warsztatach aby doskonalić się w znajomości języka migowego.
M.B-T.
Noc Bibliotek 2021 w szkolnej bibliotece
W bieżącym roku w ramach Nocy Bibliotek szkolna biblioteka zorganizowała dla naszych uczniów kilka spotkań:
1/ W ramach obchodzonego święta uczniowie mieli okazję wysłuchać „Potopu” H. Sienkiewicza,
2/ Mierzyli się z trudnością układania dyktanda z trudnymi wyrazami. Niektórzy poradzili sobie z tym zadaniem dobrze korzystając przy okazji z „Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny” oraz „Wielkiego słownika wyrazów obcych i trudnych”.
3/ Uczniowie dla których czytanie jest przyjemnością wzięli udział w spotkaniu booktalkingowym, na którym opowiadali o swoich ulubionych książkach i wymieniali poglądy na ich temat. W spotkaniu tym uczestniczył pan dyrektor Antoni Turzyniecki. Spotkania takie będą się odbywać cyklicznie o czym będziemy informować poprzez stronę biblioteki.
4/Grupa uczniów z klasy 2 LP wzięła też udział w warsztatach języka migowego, którego wynikiem jest to, że będą kolejne edycje.
Poniżej fotorelacje z wydarzeń Nocy Bibliotek 2021
M.B-T.
Noc Bibliotek
M.B-T.
Literacka Nagroda Nobla dla Abdulrazaka Gurnaha!
Decyzją Akademii Szwedzkiej Literacka Nagroda Nobla 2021 powędruje do pisarza z Zanzibaru Abdulrazaka Gurnaha.
7 października, kilka chwil po godzinie 13, sekretarz Akademii Szwedzkiej Mats Malm ogłosił, że Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury otrzymuje w roku 2021 Abdulrazak Gurnah. Warto dodać, że w wyborze laureata literackiego Nobla uczestniczy 18 członków i członkiń Akademii Szwedzkiej i to oni podejmują ostateczną decyzję dotyczącą tego, komu przyznać to zaszczytne wyróżnienie. Akademia ma jednak również swój Literacki Komitet Noblowski – organ doradczy, który ocenia nominacje i przedstawia później Akademii swoje rekomendacje. Organ ten liczy każdego roku od czterech do pięciu członków. Samych nominowanych do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury zgłaszają nie tylko członkowie Akademii, ale także laureaci i laureatki z lat poprzednich, profesorowie literatury i językoznawstwa z uczelni wyższych, prezesi stowarzyszeń twórców w konkretnych krajach i członkowie akademii, instytucji, towarzystw, które są podobne pod względem struktury do Akademii Szwedzkiej.
Kim jest Abdulrazak Gurnah
Abdulrazak Gurnah urodził się w 1948 roku na Zanzibarze. Jego wydana po raz pierwszy w 1994 roku powieść „Paradise” została nominowana do nagrody Bookera. W swoich utworach porusza najczęściej kwestie dotyczące imigracji. Sam opuścił afrykańską wyspę w 1968 roku i przeniósł się do Wielkiej Brytanii, gdzie pozostał do dzisiaj. Dotychczas żadna z jego książek nie została przetłumaczona na język polski.
Akademia Szwedzka nagrodziła Gurnaha : (W tłumaczeniu na język polski uzasadnienie brzmi) za bezkompromisowe i współczujące przedstawienie skutków kolonializmu i losów uchodźców znajdujących się w przesmyku pomiędzy kulturami i kontynentami.
Literacka Nagroda Nobla
Literacką Nagrodę Nobla po raz pierwszy przyznano w 1901 roku – jej laureatem został francuski poeta Sully Prudhomme. Co ciekawe, dwóch autorów odmówiło przyjęcia wyróżnienia. Jeden z własnej woli, drugi – przeciwnie. Zmuszony do rezygnacji z jej odbioru został w 1958 roku Borys Pasternak – komunistycznym władzom ZSRR nie spodobało się, że pisarz został doceniony przez „zdradziecki Zachód”. Gdy początkowo autor nie chciał rezygnować z Nobla, jego samego również zaczęto nazywać zdrajcą, grożono jego partnerce. W końcu Pasternak odmówił przyjęcia wyróżnienia. W roku 1964 literackim Noblem nagrodzono też Jeana-Paula Sartre’a – za jego powieść autobiograficzną „Słowa”. Sartre tłumaczył jednak, że „nie chce być uwieczniony za życia” i nagrody nie przyjął. [as]
Przedruk za lubimyczytać.pl
M.B-T.
7 października 2021
Październik jest miesiącem noblowskim. Dokładnie 7 października poznamy nazwisko osoby, która otrzyma literackiego Nobla w tym roku. W bibliotece uczcimy ten dzień czytaniem książek noblistów, które są na naszych półkach. Zachęcam wszystkich do tej akcji.
Osobom szczególnie zainteresowanym podaję nazwiska wszystkich laureatów Nagrody Nobla w dziedzinie literatury:
Sully Prudhomme (1901), Theodor Mommsen (1902), Bjørnstjerne Martinius Bjørnson (1903), José Echegaray y Eizaguirre (1904), Frédéric Mistral (1904), Henryk Sienkiewicz (1905), Giosuè Carducci (1906), Rudyard Kipling (1907), Rudolf Christoph Eucken (1908), Selma Lagerlöf (1909), Paul Johann Ludwig von Heyse (1910), Maurice Maeterlinck (1911), Gerhart Hauptmann (1912), Rabindranath Tagore (1913), Romain Rolland (1915), Verner von Heidenstam (1916), Karl Gjellerup (1917), Henrik Pontoppidan (1917), Carl Spitteler (1919), Knut Hamsun (1920), Anatole France (1921), Jacinto Benavente y Martínez (1922), William Butler Yeats (1923), Władysław Stanisław Reymont (1924), George Bernard Shaw (1925), Grazia Deledda (1926), Henri Bergson (1927), Sigrid Undset (1928), Thomas Mann (1929), Sinclair Lewis (1930), Erik Axel Karlfeldt (1931 – przyznana pośmiertnie), John Galsworthy (1932), Iwan Bunin (1933), Luigi Pirandello (1934), Eugene O'Neill (1936), Roger Martin du Gard (1937), Pearl Buck (1938), Frans Eemil Sillanpää (1939), Johannes V. Jensen (1944), Gabriela Mistral (1945), Hermann Hesse (1946), André Gide (1947), T.S. Eliot (1948), William Faulkner (1949), Bertrand Russell (1950), Pär Lagerkvist (1951), François Mauriac (1952), Sir Winston Churchill (1953), Ernest Hemingway (1954), Halldór Laxness (1955), Juan Ramón Jiménez (1956), Albert Camus (1957), Boris Leonidovich Pasternak (1958), Salvatore Quasimodo (1959), Saint-John Perse (1960), Ivo Andric (1961), John Steinbeck (1962), Jorgos Seferis (1963), Jean-Paul Sartre (1964), Michaił Szołochow (1965), S.Y. Agnon (1966), Nelly Sachs (1966), Miguel Ángel Asturias (1967), Yasunari Kawabata (1968), Samuel Beckett (1969), Aleksandr Sołżenicyn (1970), Pablo Neruda (1971), Heinrich Böll (1972), Patrick White (1973), Eyvind Johnson (1974), Harry Martinson (1974), Eugenio Montale (1975), Saul Bellow (1976), Vicente Aleixandre (1977), Isaac Bashevis Singer (1978), Odysseus Elytis (1979), Czesław Miłosz (1980), Elias Canetti (1981), Gabriel García Márquez (1982), Sir William Golding (1983), Jaroslav Seifert (1984), Claude Simon (1985), Wole Soyinka (1986), Josif Brodski (1987), Nadżib Mahfuz (1988), Camilo José Cela (1989), Octavio Paz (1990), Nadine Gordimer (1991), Derek Walcott (1992), Toni Morrison (1993), Kenzaburō Ōe (1994), Seamus Heaney (1995), Wisława Szymborska (1996), Dario Fo (1997), José Saramago (1998), Günter Grass (1999), Gao Xingjian (2000), Sir V.S. Naipaul (2001), Imre Kertész (2002), J.M. Coetzee (2003), Elfriede Jelinek (2004), Harold Pinter (2005), Orhan Pamuk (2006), Doris Lessing (2007), Jean-Marie Gustave Le Clézio (2008), Herta Müller (2009), Mario Vargas Llosa (2010), Tomas Tranströmer (2011), Mo Yan (2012), Alice Munro (2013), Patrick Modiano (2014), Swietłana Aleksijewicz (2015), Bob Dylan (2016), Kazuo Ishiguro (2017), Olga Tokarczuk (2018), Peter Handke (2019), Louise Glück (2020).
M.B-T.
28-29 września Ogólnopolski Dzień Głośnego Czytania
Z okazji tego święta nasi uczniowie i nauczyciele aktywnie włączyli się w tę akcję. Czytali głośno swoim uczniom, a uczniowie swoim kolegom i koleżankom. Inicjatorką uczczenia tego dnia była pani bibliotekarka. Do akcji włączyli się p. J. Pawluk, p. R. Dąbrowska, p. E. Sroka, p. A. Słupczyńska. p. B. Narolski. Podczas akcji czytano lektury tj: „Konrad Wallenrod”, A. Mickiewicza, „Zbrodnia i kara” F. Dostojewskiego , „Potop” H. Sienkiewicza, „Lalkę” B. Prusa i „Psalmy” oraz inną literaturę np. poruszającą problem nienawiści wśród nastolatków „Hate list” J. Brown, kryminał historyczny „Ciche wody” P.K. Adams (Patrycja Podrazik)oraz political fitcion R. Mroza „Afekt”.
W akcji wzięły udział klasy 3PLW,3pMR,2TM, 2 LW,1 LW, 1TMR, 1TW, 1LP,4TW, 3gTR.
Mamy nadzieję, że za rok w akcji weźmie udział większa ilość klas i nauczycieli. Serdecznie zapraszamy do wspólnego czytania.
M.B-T.
Rok Stanisława Lema
Z okazji setnej rocznicy urodzin czołowego przedstawiciela polskiej fantastyki naukowej Stanisława Lema – filozofa, futurologa i eseisty 14 września 2021r odbyły się w bibliotece szkolnej spotkania z jego twórczością. Klasy 4TW, 2pAZ, 2TRW wysłuchały część 1 jednej z najdoskonalszych powieści i przy tym najoryginalniejszych wizji obcej cywilizacji w historii literatury science-fiction pt. ”Solaris” w rolach głównych: Robert Więckiewicz, Magdalena Cielecka, Adam Woronowicz. Uczniowie zapoznali się również z tytułami autora „Solaris” znajdującymi się w naszej szkolnej bibliotece.
Spotkanie z twórczością Stanisława Lema zorganizowały: p. Renata Dąbrowska- polonista i p. Małgorzata Borys-Tur – bibliotekarka.
M.B-T
Beatyfikacja kard. Stefana Wyszyńskiego i matki Elżbiety Czackiej
M.B-T.
Wzorem lat ubiegłych również w naszej szkole odbyło się Narodowe Czytanie. W bieżącym roku uczniowie klas 3gWZ i 3 pMR mierzyli się z „Moralnością pani Dulskiej” Gabrieli Zapolskiej. Czytanie odbyło się w dniach 3 i 6 września w szkolnej bibliotece.
Tytuł dramatu sugeruje już na samym początku czytelnikowi, czego może się spodziewać po książce - nie jest to utwór o moralności jako takiej, lecz o moralności pozornej, ukazanej z punktu widzenia głównej, tytułowej bohaterki. Zapolska, pisząc "Moralność pani Dulskiej", postawiła sobie za cel zdemaskowanie obłudy i ukazanie prawdy o filistrach - ich materializmu i bezideowości.
Główną bohaterką utworu jest Aniela Dulska - kobieta bardzo skąpa i - przede wszystkim - dwulicowa, ale też mocno nietaktowna. Dulska nie liczy się z nikim i niczym, najważniejsze jest dla niej to, co uważa za najlepsze dla własnego interesu, a w jego obronie jest w stanie uczynić wiele rzeczy, które nie do końca można uznać za moralne w prawdziwym znaczeniu tego słowa. Jedynie Zbyszko, syn Dulskiej, próbuje zbuntować się przeciwko kołtuństwu matki. Nie bierze, na szczęście, przykładu z ojca, który jest całkowicie zdominowany przez żonę. Gabriela Zapolska stworzyła dzieło wyróżniające się na tle innych, książka łączy w sobie elementy tragizmu i komizmu, dzięki czemu dramat sytuacji został złagodzony i czytając perypetie rodziny Dulskich, możemy momentami także płakać ze śmiechu, wyobrażając sobie np. "domowy" wygląd pani Anieli, który zdecydowanie odbiega od normy.
M.B-T.
Chwała bohaterskim obrońcom Polski!
M.B-T.
Robótki ręczne w Bibliotece
M.B-T.
Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich
23 kwietnia na całym świecie obchodzony jest Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich. I choć to zwykły dzień, w tym roku przypadający w piątek, to jest to święto wszystkich czytelników i ludzi związanych z książką i pisaniem. To święto książki wywodzi się z Katalonii, a po raz pierwszy zorganizowano je w 1926 roku. Jest to ważna data w historii literatury światowej: data śmierci Cervantesa, urodzin i śmierci Szekspira. Zgodnie z tradycją katalońską tego dnia mężczyźni obdarowują swoje partnerki czerwoną różą, a one darują im książkę. W 1995 roku UNESCO ogłosiła 23 kwietnia Światowym Dniem Książki i Praw Autorskich.
W obecnych pandemicznych okolicznościach, gdy szkoła jest zamknięta, a uczniowie pozostają w swoich domach, moc książek powinna być wykorzystywana do wzmacniania więzi między nimi, redukcji stresu, stymulowania ich umysłów i kreatywności. Zachęcamy Wszystkich Czytelników naszej szkolnej biblioteki do celebrowania tego święta z dobrą książka w dłoni.
M.B-T
PATRONI ROKU 2021
M.B-T.
BIBLIOTEKA DLA PATRONA
W ramach działań związanych z DNIEM PATRONA ZSP NR 5 biblioteka szkolna przygotowała gazetkę nt. Józefa Piłsudskiego. Dostępne są także różne publikacje: książki, biuletyny, czasopisma nt. życia i działalności Marszałka, z którymi młodzież będzie mogła zapoznać się po powrocie do stacjonarnego trybu nauczania.
Zespół d/s Promocji
M.B-T.
PAMIĘTAMY!!!
M.B-T.
wszystkim Czytelnikom życzy biblioteka szkolna
VI Noc bibliotek
w szkolnej bibliotece.
W dniu 10 października organizowana jest ogólnopolska akcja „Noc bibliotek”. Tegoroczna Noc przebiega pod hasłem : „Klimat na czytanie”. Nasza młodzież z klas 2pPW i 2gPW pod opieką p. prof. Anety Słupczyńskiej i p bibliotekarkiw bibliotece szkolnej tworzyła klimat na czytanie. Czytano lektury „Konrad Wallenrod” i „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza. Młodzież dzielnie mierzyła się z trudnym i niekiedy niezrozumiałym językiem. Poniżej fotorelacja z tego wydarzenia.
M.B-T
Kontakt
- Zespół Szkół Ponadpodstawowych Nr 5 im. J. Piłsudskiego w Zamościu, ul. Szczebrzeska 102
- tel. 84 639 20 27, 504260191
- Zespół Szkół Ponadpodstawowych Nr 5 im. J. Piłsudskiego w Zamościu, ul. Szczebrzeska 102 22-400 Zamość Poland
Galeria zdjęć
brak danych
Powered by aSc EduPage